Napływ imigrantów do Europy staje się jednym z najpoważniejszych problemów Europy. Temat imigracji poruszany jest w wielu filmach. Jednym z nich jest wyświetlany właśnie na ekranach polskich kin film „Imigranci”.

Zaskakujący obraz, trafnie ukazujący klęskę francuskiej polityki imigracyjnej, klęskę Francji, która zaakceptowała terror czarnoskórych i islamskich gangsterów.

Idąc na seans „Imigrantów” spodziewałem się obrazu o cierpieniach ludzi uciekających przed wojną i biedą do krajów bogatego Zachodu, oraz zderzeniu biednych kolorowych imigrantów z nietolerancyjnymi białymi Europejczykami – postępowego moralitetu, który w duchu lewicowych zabobonów będzie kształtował politycznie poprawne postawy w widzach. Na sali kinowej, gdzie dane było mi oglądnąć film, byli też dość liczni dojrzali ludzie ubrani w specyficzny dla lewicowców sposób.

Podejrzewam, że i oni też spodziewali się lewicowego zaangażowanego kina. Nie da się ukryć, że zdecydowanie politycznie niepoprawny, okazujący klęskę polityki imigracyjnej Francji film, bardzo pozytywnie mnie zaskoczył, a ich boleśnie rozczarował.

Bohaterem filmu są sobie obcy mieszkańcy Sri Lanki. Mężczyzna, kobieta i sierota - dziewięcioletnia dziewczyna. Opuszczają oni obóz dla uchodźców i trafiają do Francji na cudzych dokumentach. Paszporty zmarłych dostarcza im pracownik obozowej administracji, kobieta jest przez niego instruowana, by przez zmianę fryzury i schudnięcie dostosować się do zdjęcia z paszportu. Francuska kontrola graniczna absolutnie nie dostrzega cudzych paszportów ani tego, że trójka obcych sobie osób udaje rodzinę.

Już we Francji tłumacz imigrantów pomaga im oszukiwać urzędnika z biura imigracyjnego. Drugi ośrodek dla imigrantów mieści się na zrujnowanym przez imigrantów blokowisku. Strefie, gdzie nie ma białych Francuzów, instytucji państwa francuskiego, a rządy terroru sprawują gangi Murzynów i Arabów narzucających wszystkim imigrantom, niezależnie od ich pochodzenia i religii, islamskie zabobony kulturowe.

Film realistycznie ukazuje klęskę francuskiej polityki imigracyjnej, która masy imigrantów pozostawiła samym sobie, na pastwę kolorowych kryminalistów i islamistów. Polityki absolutnie niemającej kontroli nad masami imigrantów i patologiami przeżerającymi tą społeczność, w enklawach, gettach znajdujących się poza kontrolą instytucji republiki francuskiej (warto przypomnieć, że film to obyczajowy dramat, dziejący się tu i teraz, a nie katastroficzne kino science-fiction opowiadające o świecie po wojnie atomowej).

Atmosfera terroru czarnych i islamskich kryminalistów doskonale ukazana jest ich bezkarną przestępczością, handlem bronią i narkotykami, zrujnowanymi osmalonymi po pożarach budynkami, nieustannymi wartami kryminalistów na dachach domów, przed klatkami i na drogach do osiedla, przy całkowitej nieobecności francuskiej policji. Obraz doskonale ukazuje przerażające realia Europy bez Europejczyków, Francji sterroryzowanej przez ludność murzyńską i arabską.

Krytyka polityki imigracyjnej Francji w filmie, to tło dla bardzo interesujące i wzruszającej historii budowy więzi emocjonalnych między obcymi dla siebie bohaterami filmu. Ukazanie tego jak sami imigranci podejmują walkę z bandami czarnoskórych i islamskich gangsterów terroryzujących francuskie osiedla, za akceptacją, lub w wyniku kapitulacji, przegranego państwa francuskiego.

Scenariusz filmu częściowo został oparty na przeżyciach grającego główną rolę pisarza Antonythasana Jesythasana. Autorem scenariusza i reżyserem filmu jest Jaques Audiard. Współautorami scenariusza są Noe Debre i Thomas Bidegain. W filmie zagrali też: Kelieaswari Srinivasan, Claudine Vinasithamby, Vincent Rottiers, Marc Zinga.

Jan Bodakowski

© WSZYSTKIE PRAWA DO TEKSTU ZASTRZEŻONE. Możesz udostępniać tekst w serwisach społecznościowych, ale zabronione jest kopiowanie tekstu w części lub całości przez inne redakcje i serwisy internetowe bez zgody redakcji pod groźbą kary i może być ścigane prawnie.