Narodowiec, członek OWP i Związku Hallerczyków, był jednocześnie dyplomowanym wojskowym. W czasie II wojny światowej brał udział w konspiracji, działając w Konfederacji Narodu, Armii Krajowej i Narodowych Siłach Zbrojnych. W tym miesiącu mija 70 lat od jego śmierci.

Tadeusz Kurcyusz urodził się 15 października 1881 r. w Warszawie. Po ukończeniu szkoły powszechnej i gimnazjum rozpoczął studia na Politechnice Wrocławskiej. W czasie studiów należał do Związku Młodej Polski "Zet".

W latach 1905-1906 służył ochotniczo w carskiej armii, którą opuścił w stopniu oficera rezerwy. W 1909 r. na uniwersytecie w beligijskim Liège uzyskał dyplom inżyniera.

W czasie pierwszej wojny światowej walczył w armii rosyjskiej, w 1916 r. awansował do stopnia porucznika. Od października 1917 r. był oficerem sztabu Korpusu Polskiego na Wschodzie. Od sierpnia 1918 r. pełnił funkcje referenta cywilnego w Komisji Wojskowej Tymczasowej Rady Stanu.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do nowo powstałego Wojska Polskiego, gdzie pełnił różne funkcje. Od sierpnia 1919 r. stał na czele sztabu 1. Dywizji Strzelców armii gen. J. Hallera. Przez cały okres międzywojenny kształcił się na wyższych uczelniach oficerskich oraz brał udział w kursach na dowódców. W latach 1921-1922 był słuchaczem kursu doszkolenia w Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego został przydzielony do Oddziału IV Sztabu Generalnego WP.

Po 1926 r. rozpoczął działalność w ruchu narodowym, wstępując do Obozu Wielkiej Polski. Był też aktywnym członkiem Związku Hallerczyków, organizacji zrzeszonej w Legionie Rzeczypospolitej Polskiej - związku organizacji kombatanckich o charakterze prawicowym, którego celem była praca nad utrwaleniem niepodległości i potęgi państwa, promowanie przysposobienia wojskowego oraz działalność społeczno-państwowa i kulturalno-oświatowa.

Po ukończeniu kursu dowódców pułków w 1926 r. w Toruniu dowodził kolejno 26. i 27. Pułkiem Artylerii Polowej, odpowiednio w Sandomierzu i we Włodzimierzu Wołyńskim. W 1931 r. został przeniesiony w stan spoczynku.

Podczas II wojny światowej działał w konspiracji, od połowy 1940 r. w Tajnej Armii Polskiej, w sierpniu 1940 r. został szefem Sztabu Głównego TAP, która jesienią tego samego roku weszła w skład nowo powstałej Konfederacji Narodu. Po scaleniu pionu wojskowego Konfederacji ze ZWZ-AK we wrześniu 1941 r. stanął na czele wydziału komunikacji Komendy Głównej ZWZ-AK.

Po aresztowaniu przez Niemców w sierpniu 1942 r. trafił na Pawiak, ale został wykupiony przez kolegów inżynierów z czasów studiów. Zwolniony w grudniu 1942 r., został przeniesiony do rezerwy personalnej KG AK.

Nie informując wcześniej przełożonych z AK, związał się z Narodowymi Siłami Zbrojnymi, a 1 sierpnia 1943 r. stanął na czele NSZ jako dowódca. 15 kwietnia 1944 r. dowódca AK gen. Tadeusz Komorowski zatwierdził go na stanowisku dowódcy NSZ i pełnomocnika dowódcy AK ds. scalenia NSZ. Tydzień później płk Tadeusz Kurcyusz zmarł w wyniku ataku serca.

Rada Polityczna przy dowództwie NSZ awansowała go pośmiertnie do stopnia generała brygady.

opr. Paweł Brojek
źródło: nsz.com.pl


© WSZYSTKIE PRAWA DO TEKSTU ZASTRZEŻONE. Możesz udostępniać tekst w serwisach społecznościowych, ale zabronione jest kopiowanie tekstu w części lub całości przez inne redakcje i serwisy internetowe bez zgody redakcji pod groźbą kary i może być ścigane prawnie.