23 kwietnia wspominamy św. Wojciecha pierwszego polskiego męczennika, patrona naszej ojczyzny. Św. Wojciech z pochodzenia Czech, urodził się ok. 965 roku. Wykształcenie zdobył w Magdeburgu w Niemczech.

W wieku 27 lat został biskupem Pragi. Lud tego miasta nie zgadzał się jednak z jego bezkompromisowym głoszeniem ewangelii i dlatego został wygnany. Następnie udał się do Rzymu i wstąpił do benedyktynów.

Na ziemie ówczesnych Prus (obecnie północna część Polski) św. Wojciech, wraz z przyrodnim bratem Radzyminem i prezbiterem Boguszą - Benedyktem, przybył by ewangelizować pogan. Spotkania okazały się jednak niepomyślne.

Misjonarze zostali zmuszeni do odwrotu. 23 kwietnia 997 roku we wsi Święty Gaj, niedaleko dzisiejszego Pasłęka, Misjonarze zostali zaatakowani. Św. Wojciech zginął śmiercią męczeńską.
 
Król Bolesław Chrobry wykupił ciało misjonarza za złoto. Zostało ono złożone najpierw w Trzemesznie, a następnie w Gnieźnie. Papież Sylwester II w 999 roku kanonizował męczennika.
 
W kolejnym roku przy grobie świętego spotkali się Otto III, cesarz Niemiec, i Bolesław Chrobry. Tym samym odbył się I Zjazd Gnieźnieński. W czasie jego trwania państwo polskie zostało uznane przez cesarstwo.
 
Ponadto w obecności legata papieskiego, została proklamowana pierwsza metropolia w Gnieźnie. Podlegały jej diecezje w Krakowie, Wrocławiu i Kołobrzegu. Arcybiskupem Gniezna został Radzim, który był również bratem Świętego Wojciecha.
 
Św. Wojciech uważany jest za autora pieśni Bogurodzica.

Agata Bruchwald

 Na fotografii wizerunek Świętego Wojciecha.