Wtorek - Mt 23, 1-12

Jezus przemówił do tłumów i do swych uczniów tymi słowami:

«Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą.

Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. Lubią zaszczytne miejsce na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. Chcą, by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi.

Wy zaś nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten, który jest w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo tylko jeden jest wasz Mistrz, Chrystus.

Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony».

Oto słowo Pańskie.

Czyńcie co wam polecą, wszystko, nawet jeśli oni sami robią źle i wy to widzicie…

Zbliża się Pascha Jezusa Chrystusa. Coraz bardziej zaostrza się klimat wokół Jego Osoby. Coraz trudniejszych spraw przyszłego Kościoła dotyka Jezus.

Oto jak pretendujący do przewodniczenia zgromadzeniu ludzkiemu w służbie Bogu, nie radzą sobie z pychą. A jednak, mamy ich słuchać choć nie naśladować!

Oto mądrość przyszłego Kościoła Jezusowego, w którym Sakramenty będą udzielane niedoskonałym, przez niedoskonałych! W którym niedoskonali będą nauczać niedoskonałych! O co tutaj chodzi?

Tylko o jedno. Kościół prowadzi Duch Święty i nikt więcej. Duch Święty jest jedynym Nauczycielem, który działając w nędznikach, prowadzi nędzników. I tak ziemskie braterstwo grzeszników, którzy błogosławią sobie nawzajem słowem, radą, wsparciem, przytuleniem duszy, modlitwą wstawienniczą, staje się Świętą Wspólnotą!

Komu więc ufać? Kto w tej wspólnocie jest prawdziwie godny zaufania pośród nas – nędzarzy?

Otóż nikt.

Wiarygodni jesteśmy o tyle, o ile jest w nas Bóg. I naprawdę wystarczy. Bóg, który jest Miłością, jest jedynym powodem zaufania.

A prawdziwym oparciem dla słabego człowieka jest ten, który jest również prawdziwie słaby.

Kogo gubi pycha, choćby i był wielki w świecie, cze we wspólnocie, nikt prawdziwie mu nie zaufa, bo pycha która czyni w człowieku bożka z samego siebie, nie pozostawia w jego sercu już miejsca dla Boga.

I ważne abyśmy rozumieli, że jeśli przystępujemy do Sakramentów Świętych, a kapłan do którego się udaliśmy np. do spowiedzi, naprawdę wciąż jeszcze nie radzi sobie ze swoja pychą i my z jakiś powodów o tym wiemy, to choćby dla nas był to wielki ciężar, Spowiedź jest Święta i nie może nic uwłaczać jej nadprzyrodzoności! Zaufanie jest w Duchu Świętym i nic tego zaufania nie może w nas zniszczyć, bo Jezus Chrystus oddał życie za to, abyśmy nie wątpili. Złudne jest więc usprawiedliwianie się ułomnością ludzi powołanych do kapłaństwa, gdyż są oni takimi samymi kruchymi naczyniami, jak wszyscy inni, którym dano odmienne zadania.

Chrystus oddał życie za wszystkie nasze grzechy, dlatego nasze ludzkie braterstwo, choć w tak wielu przypadkach niesłychanie trudne, to jednak jest możliwe. Bo w prawdziwym braterstwie nędza nędzę do Nieba zaciąga, nie tak jak potrafi, ale tak jak nie potrafi, wtedy Duch Święty działa!

I niech nas to wszystko przekracza, abyśmy widzieli, że wszystko co mamy czynić, to dawać szansę Duchowi Świętemu na Jego doskonałe działanie w nas!

A Duch Święty nie działa na wyniosłej ułudzie o rzekomej mocy człowieka, ale prawdziwie na naszej słabości, którą przebóstwia w Siebie. Amen.

Fot. www.parafia.chrobierz.info