Środa - J 5, 17-30.

Żydzi prześladowali Jezusa, ponieważ uzdrowił w szabat. Lecz Jezus im odpowiedział: «Ojciec mój działa aż do tej chwili i Ja działam».

Dlatego więc usiłowali Żydzi tym bardziej Go zabić, bo nie tylko nie zachował szabatu, ale nadto Boga nazywał swoim Ojcem, czyniąc się równym Bogu.

W odpowiedzi na to Jezus im mówił: «Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Syn nie mógłby niczego czynić sam od siebie, gdyby nie widział Ojca czyniącego. Albowiem to samo, co On czyni, podobnie i Syn czyni. Ojciec bowiem miłuje Syna i ukazuje Mu to wszystko, co On sam czyni, i jeszcze większe dzieła ukaże Mu, abyście się dziwili.

Albowiem jak Ojciec wskrzesza umarłych i ożywia, tak również i Syn ożywia tych, których chce. Ojciec bowiem nie sądzi nikogo, lecz cały sąd przekazał Synowi, aby wszyscy oddawali cześć Synowi, tak jak oddają cześć Ojcu. Kto nie oddaje czci Synowi, nie oddaje czci Ojcu, który Go posłał. Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto słucha słowa mego i wierzy w Tego, który Mnie posłał, ma życie wieczne i nie idzie na sąd, lecz ze śmierci przeszedł do życia.

Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, że nadchodzi godzina, nawet już jest, kiedy to umarli usłyszą głos Syna Bożego, i ci, którzy usłyszą, żyć będą. Podobnie jak Ojciec ma życie w sobie, tak również dał Synowi: mieć życie w sobie samym. Przekazał Mu władzę wykonywania sądu, ponieważ jest Synem Człowieczym.

Nie dziwcie się temu! Nadchodzi bowiem godzina, w której wszyscy, którzy spoczywają w grobach, usłyszą głos Jego: a ci, którzy pełnili dobre czyny, pójdą na zmartwychwstanie życia; ci, którzy pełnili złe czyny, na zmartwychwstanie potępienia.

Ja sam z siebie nic czynić nie mogę. Tak, jak słyszę, sądzę, a sąd mój jest sprawiedliwy; nie szukam bowiem własnej woli, lecz woli Tego, który Mnie posłał».

Oto słowo Pańskie.

Życie to Miłość i nie może być ograniczone czasem. Panem szabatu, każdej chwili jest Bóg.

Życie jest dane nam, ludziom, raz na wieczność. Przeznaczeni dla wieczności, mamy wybór między życiem żywym, to znaczy życiem w relacji Miłości, albo życiem martwym w śmierci, która jest przeciwna naszej naturze, bo nie dla śmierci zostaliśmy stworzeni, choć przez nią przechodzimy.

Absurdalne jest życie człowieka, który idzie na zmartwychwstanie potępienia.

Co to znaczy absurdalne? To znaczy życie kogoś niesłyszącego Boga. [surdus (łac.): głuchy]

Życie martwe to sprzeczność, absurd, to niesłyszenie Boga. Dlatego Jezus Chrystus mówi wyraźnie:

„Kto słucha słowa mego i wierzy w Tego, który Mnie posłał, ma życie wieczne i nie idzie na sąd, lecz ze śmierci przeszedł do życia.” I dalej: „…umarli usłyszą głos Syna Bożego, i ci, którzy usłyszą, żyć będą.”

Słuchanie jest prawdziwą relacją, bo mówienie do kogoś jest relacją. Jeśli nie rozmawiamy, to wyraźny znak, że nie ma między nami relacji.

Tak dzieje się między ludźmi. Rzeczywiście są spotkania z drugim człowiekiem, mijanie się, wspólne działania, ale może nie być rozmowy. A zatem tak naprawdę nie ma relacji. Brak rozmowy jest najczęściej znakiem, że między dwiema osobami jest pustka.

Z Bogiem jest jednak inaczej. Zupełnie inaczej!

Bóg do nas mówi na wiele sposobów. Jego uwaga jest nam poświęcona, nawet gdy Go odrzucamy. On nie skupia się nad tym, co wyprawiamy oddalając się od Niego, jak dalece wchodzimy w absurd, czyli w zagłuszanie – to znaczy nie słyszenie Go. On skupia się nad tym, co można zrobić, aby nas ratować od martwego życia. Abyśmy zaczęli słuchać Jego niesamowitych, nieskończenie wspaniałych propozycji, jakie dla nas ma! Oto bezgraniczna święta Nadzieja!

Chrystus nam opowiada o pięknie takiej relacji, mówiąc znów o słuchaniu: „Ja sam z siebie nic czynić nie mogę. Tak, jak słyszę, sądzę, a sąd mój jest sprawiedliwy; nie szukam bowiem własnej woli, lecz woli Tego, który Mnie posłał.”

A teraz zobacz najważniejsze. Ojciec oddał sąd Synowi. A Syn sądzi tak, jak słyszy. Obydwaj tak bardzo się kochają, a Miłość jest Osobą Ducha Świętego. To jest ponadczasowe.

Czym jest ten sąd? Syn usłyszał i był Ojcu… posłuszny.

A oto sąd Boży, zobaczmy: Jezus Chrystus oddający życie dla nas na Krzyżu! To jest Boży sąd!!!

I musimy to usłyszeć. Sąd Boga, to Syn Boga zabity za nasze grzechy, czyli za naszą śmierć. Jezus Chrystus – nasze życie.

Do naszego żywego życia potrzebne jest więc tylko jedno – słuchanie Boga. I nie chodzi o jakieś szczególne uwarunkowania, okoliczności, które mamy sobie zorganizować, aby usłyszeć Boga, wszak odbywa się to nawet w naszych grobach! I zwłaszcza tam! Nasłuchiwanie w nas Jego słów, myśli, natchnień, najwspanialszych z możliwych inspiracji od Niego dla nas – oto pełnia życia! On nie ma innych inspiracji dla nas. On zawsze ma je dla nas najwspanialsze z możliwych!

Fot. www.parafia.chrobierz.info