Należał do czołowych działaczy Narodowej Demokracji na Pomorzu Nadwiślańskim w okresie zaborów. Jego propolska postawa była solą w oku dla władz pruskich. Oskarżony o zdradę stanu, przez pewien czas musiał się ukrywać. Aleksander Kupczyński urodził się 13 lutego 1873 r. we wsi Paliwodzizna na Kujawach. Jego ojciec, nadleśniczy, był uczestnikiem powstania styczniowego. Uczęszczał do szkoły w Chełmży, a następnie do Collegium Marianum w Pelplinie. Uczył się także w gimnazjum w Brodnicy, gdzie należał do tajnej organizacji filomackiej. W 1893 r. zdał maturę i rozpoczął studia w Seminarium Duchownym w Pelplinie. Po otrzymaniu święceń kapłańskich w 1897 r. był wikariuszem w pomorskich parafiach - Pręgowie, następnie w Chełmży, Subkowach i Nowem. Jako pierwsze probostwo objął parafię Wielki Garc pod Pelplinem, gdzie dał się poznać jako sprawny organizator i gospodarz. Odnowił gruntownie kościół i przebudował plebanię. Udzielał się również społecznie, był patronem Towarzystwa Czytelni Ludowych na terenie diecezji chełmińskiej, które propagowało polskie słowo pisane. Wspierał wydawanie „Pielgrzyma”, największego polskiego czasopisma na Pomorzu. Był też współinicjatorem założenia Banku Ludowego w Tczewie. Po 1918 r. zabiegał o powrót Pomorza do Polski. Jego propolskie działania nie uszły uwadze władz zaborczych. Oskarżony o zdradę stanu przez pewien czas musiał się ukrywać. Od wydania wyroku śmierci przez sąd w Tczewie ocalił go Traktat Wersalski z 1919 r. przyznający to miasto Polsce. Jako współorganizator i pierwszy sekretarz Związku Narodowo-Ludowego należał do czołowych działaczy endecji na Pomorzu. Z jej ramienia zasiadał w Sejmie Ustawodawczym. Od 1920 r. był wykładowcą i kapelanem w Szkole Morskiej w Tczewie. W 1926 r. został proboszczem parafii św. Krzyża w Tczewie. Zainicjował wiele działań mających na celu odnowę tczewskiej świątyni. Był współorganizatorem Chrześcijańskich Związków Zawodowych w Gdyni, Tczewie i Starogardzie Gdańskim. Stał na czele Związku Kapłanów Diecezji Chełmińskiej „Unitas”. Działał w Akcji Katolickiej, należał do Towarzystwa Naukowego w Toruniu. W czasie okupacji niemieckiej, latem 1940 r., został aresztowany przez Niemców. Był więziony w Gdańsku. Szczęśliwie został zwolniony, ale musiał opuścić Pomorze. Osiadł w Berlinie, gdzie zmarł 13 marca 1941 r. Paweł Brojek Źródło: sejm.gov.pl