Czwartek - J 15, 9-11.

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej! Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości.

To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna».

Oto słowo Pańskie.

Po pierwsze jest tak, że nie zdajemy sobie sprawy z tego, jak bardzo jesteśmy kochani. Nie wyobrażamy sobie takiej Miłości. Gdybyśmy ją sobie wyobrazili, poraziłoby nas. Umarlibyśmy. Nie dalibyśmy rady już nic zrobić. A przecież jeden dla drugiego jeszcze mamy żyć! Jak Ojciec kocha Chrystusa, tak Chrystus kocha nas. Czy do nas to w ogóle dociera?

Ale to wszystko czasem jest trudne. Bóg nie chce niczyjego cierpienia. Daje wszystko. Wszystko zamienia w nadzieję. Wszystko. Dlatego wciąż i wciąż powtarza nam słowa: wytrwajcie…

Gdy wejdziemy na strony z tekstami Biblii i w wyszukiwarce w Nowym Testamencie wpiszemy słowo ‘wytrwać’, będziemy zaskoczeni ile zostanie wyszukanych przykładów! Ile razy to słowo jest nam podane.

A zatem dane są nam dwie informacje: pierwsza to ta, że nie zdajemy sobie sprawy z tego, jak nieograniczona jest Miłość Chrystusa do nas. A nie jesteśmy w stanie jej doskonale doświadczać, bo jesteśmy grzeszni. Od strony Chrystusa nie ma żadnego zatrzymania Jego Miłości! Żadnego powstrzymywania dawania doświadczania jej! Tylko nasze grzechy powodują trud.

Ale Jezus Chrystus wie o tym trudzie doskonale i dlatego nieustannie nam powtarza całym sercem: wytrwajcie! I to jest druga informacja. Po prostu mamy wytrwać! Tak ma być, aby nadzieja, która jest we wszystkim, ze spokojem rozwinęła się w nas i we wszystkim, co nas dotyczy.

A jeśli Jezus Chrystus mówi, że radość ma być pełna, to znaczy że radość będzie, i że będzie właśnie taka – doskonała!

Jakże niesamowicie musi smakować pełnia radości, która w nas będzie… już… już… już za chwilkę! Wytrwajmy jeszcze troszkę… czymże jest czas naszego życia wobec wieczności!