Wtorek - J 17, 1-11a

W czasie ostatniej wieczerzy Jezus podniósłszy oczy ku niebu, rzekł:

«Ojcze, nadeszła godzina! Otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył i aby mocą władzy udzielonej Mu przez Ciebie nad każdym człowiekiem dał życie wieczne wszystkim tym, których Mu dałeś. A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa.

Ja Ciebie otoczyłem chwałą na ziemi przez to, że wypełniłem dzieło, które Mi dałeś do wykonania. A teraz Ty, Ojcze, otocz Mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie pierwej, zanim świat powstał.

Objawiłem imię Twoje ludziom, których Mi dałeś ze świata. Twoimi byli i Ty Mi ich dałeś, a oni zachowali słowo Twoje. Teraz poznali, że wszystko, cokolwiek Mi dałeś, pochodzi od Ciebie. Słowa bowiem, które Mi powierzyłeś, im przekazałem, a oni je przyjęli i prawdziwie poznali, że od Ciebie wyszedłem, oraz uwierzyli, żeś Ty Mnie posłał.

Ja za nimi proszę, nie proszę za światem, ale za tymi, których Mi dałeś, ponieważ są Twoimi. Wszystko bowiem moje jest Twoje, a Twoje jest moje, i w nich zostałem otoczony chwałą. Już nie jestem na świecie, ale oni są jeszcze na świecie, a Ja idę do Ciebie».

Oto słowo Pańskie.

A zatem… życie wieczne to znać Boga! A jeśli ktoś Boga nie zna, to jakie jest jego życie?

Nieznający Boga żyją życiem śmiertelnym, skupionym wokół doczesnych pragnień z tego świata, bo jeśli Boga nie znają, to nie znają też innych, poza ziemskimi, pragnień.

A jednak wszyscy ludzie są stworzeni przez Boga i mają wpisane w swą naturę najgłębsze pragnienie poznawania Go, chociażby w naturalnym pragnieniu szczęścia. Jednak, gdy w Boga wątpimy i szukamy szczęścia poza Nim, zatapiamy się w złudne zaspokajanie pragnień z tego świata, nie podporządkowując ich pragnieniom za Bogiem.

Wtedy Chrystus na różne sposoby objawia nam imię Boga. Na różne sposoby, bo kondycja duchowa uczuciowa każdego człowieka jest inna. Ale zawsze chodzi o to samo, o objawienie imienia Boga, które brzmi: oddaję Syna mojego dla ciebie.

Oto objawienie imienia Boga – to jest Miłość i otoczenie chwałą, to znaczy pragnieniem kochania do końca, nieustająca szczęśliwość!

Jezus Chrystus nie prosi Ojca za światem. Po co skupiać się na tym, co przemija. Jezus Chrystus prosi za ludźmi. Ludzie, wszyscy, są dani Chrystusowi. Nikt z ludzi nie jest przewodnikiem dla drugiego, ale jedynie słabym narzędziem przez które prowadzi Chrystus. Przewodnik ludzki, gdy jest słaby i jednocześnie bliski Bogu, widzi wyraźnie, że niejednokrotnie przewodnictwo polega na tym, że on sam jest najsłabszym ze wszystkich, których prowadzi. Dlatego też prowadzeni ufają takiemu przewodnikowi, a on sam wie, że jest tak samo dany Chrystusowi, jak każdy jego tzw. podopieczny. Wszystko powierza więc bezpośrednio Bogu w Jezusie Chrystusie.

Tak naprawdę nie ma żadnych mocnych ludzi, są tylko ci którzy godzą się na Boga w swoich słabościach i tacy, którzy decydują się na samotność w swoich słabościach.

Wszyscy jednak jesteśmy dani Jezusowi Chrystusowi i nie ma wśród nas lepszych, czy gorszych, ale wszyscy na równi i jesteśmy Jemu powierzeni!

Fot. www.parafia.chrobierz.info