Sobota - Mt 10, 7-13.

«Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie. Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy! Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie! Nie zdobywajcie złota ani srebra, ani miedzi do swych trzosów. Nie bierzcie na drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski! Wart jest bowiem robotnik swej strawy.

A gdy przyjdziecie do jakiegoś miasta albo wsi, wywiedzcie się, kto tam jest godny, i u niego zatrzymajcie się, dopóki nie wyjdziecie.

Wchodząc do domu, przywitajcie go pozdrowieniem. Jeśli dom na to zasługuje, niech zstąpi na niego pokój wasz; jeśli zaś nie zasługuje, niech pokój wasz powróci do was».

Oto słowo Pańskie.

Relacje ludzkie to ryzyko. Zawsze. Otwieramy się na siebie, a potem doświadczamy zranień. Ale też sami ranimy. Jeśli jednak zostajemy zranieni, a otworzyliśmy się na relację, to nawet gdy doznajemy uszczerbku, to pokój wraca do nas. Oby ci wszyscy, którzy doznali od nas zranień, zawsze odczuli pokój, który wraca do nich.

To wszystko jest bardzo skomplikowane i jednocześnie bardzo proste. Otrzymaliśmy za darmo Miłość. I to Miłość doskonałą, bo oddanie życia za nas jest nieskończoną Miłością. Nie musimy mieć żadnych talentów, żadnych wyprostowanych spraw, aby cały czas dawać darmo to, co otrzymaliśmy. To znaczy… Miłość.

Bez względu na zranienia, czy winy, każdy moment naszego życia jest dla dawania Miłości. Nawet jeśli fizycznie nie możemy być z kimś, nie rozumiemy się z kimś, jesteśmy w konflikcie… niech nam to nie podważa Miłości, która może się przejawiać choćby tylko (albo aż!) w modlitwie za kogoś.

Być w relacji z drugim człowiekiem za darmo, to najprostsza i najtrudniejsza sprawa życiowa i to jest tak naprawdę jedyna nasza misja.