Po I kongresie Ruchu Narodowego środki masowego przekazu podchwyciły przede wszystkim ton przemówienia Przemysława Holochera. We większości systemowych stacji jak echo brzmiało hasło „Polska dla Polaków”.

Demoliberalne media cyklicznie podnoszą histeryczny wrzask na dźwięk hasła „Polska dla Polaków”. Stało się ono fundamentalnym argumentem przytaczanym podczas sezonu ogórkowego, kiedy brak jest tematów zastępczych, a o czymś pisać, czy mówić trzeba.

I tak zawołanie to stało się straszakiem na szeroko pojęty ruch narodowy, używany przez systemowe środki masowego przekazu. Tymczasem jest to skrót myślowy, który integralnie wpisuje się w koncepcje egoizmu narodowego, będącego fundamentem nacjonalizmu.

    
Społeczeństwo jest zróżnicowane, ponieważ składa się z wielu grup. Sensem ich istnienia jest dążenie do osiągnięcia pewnych wspólnych celów, realizacji własnych interesów poprzez współdziałanie. Prymat ten odnosi się do egoistycznego, nierzadko antagonistycznego nastawienia wobec innych zbiorowości, które mają przeciwstawne interesy. Podobnie rzecz ma się na płaszczyźnie międzynarodowej, gdzie państwa konkurują ze sobą realizując własne dążenia.

    
Z punktu widzenia idei narodowej podobna konstrukcja istnieje na płaszczyźnie życia zbiorowego narodu. Prawo do samostanowienia jest nie tylko aksjologicznym odniesieniem się do potwierdzenia tego przywileju, ale stanowi wręcz jego wyznacznik. Bowiem czy suwerennym może być naród, który nie może dowolnie kształtować własnej przestrzeni publicznej, społecznej, gospodarczej?

W dzisiejszych czasach, kiedy zaciera się pojęcie narodów na korzyść wirtualnie pojmowanych społeczeństw, legitymujących się „obywatelstwem świata” uproszczeniu ulegają również tradycyjne więzi oraz wartości. Polska dla Polaków jest hasłem sprowadzanym li tylko i wyłącznie do poziomu etnicznego, rasowego.

    
Państwo z istoty swojej funkcji władczej wyposażone jest w pewien aparat przymusu, aby móc skutecznie egzekwować przestrzeganie prawa oraz zapewnienie realizacji interesów narodu. Stąd jeszcze silniej istnieje postulat wzmacniania tych mechanizmów z punktu widzenia egoizmu narodowego. Nie ma to jednak charakteru dążeń totalnych, ale rodzi się z przekonania o konieczności personalistycznych rozwiązań ustrojowych. Idea narodowa jest z gruntu oparta o idealizm, który łączy się z pozytywistycznym ideałem pracy organicznej. Dążenia te są bowiem integralnym elementem ideologii naszego ruchu już od zarania jego początków. Praca od podstaw, kształtowanie ducha oraz postaw narodu jest i dzisiaj naszym celem.

    
Hasłu Polska dla Polaków winno towarzyszyć zawołanie Polacy dla Polski! Jest to wyrazem dążenia do zaangażowania w pracę dla dobra wspólnego jak najszerszych kręgów serc, umysłów, a przede wszystkim rąk. Niemożliwe jest realizowanie budowy Wielkiej Polski w okowach partyjniactwa, partykularnych interesów, które charakteryzują współczesną demokrację.

Wspomniał ktoś, iż demokracja jest najlepszym z ustrojów, gdyż nikt nie wymyślił nic lepszego. Tymczasem obóz narodowy już powoli stawia fundamenty tego lepszego. Realizując swoje dążenia pod hasłami: Polska dla Polaków! Polacy dla Polski!

    
Witold Stefanowicz
Autor jest rzecznikiem Obozu Narodowo-Radykalnego.