Macierewicz: Polacy mieli być niewolnikami dla sowieckiego imperium

Dziś w 40. rocznicę wydarzeń w Radomiu minister obrony narodowej Antoni Macierewicz w mocnych słowach przypomniał, że naród polski miał być zasobem niewolniczym dla sowieckiego imperium. Minister obrony narodowej Antoni Macierewicz wystąpił z przemówieniem w hotelu Sofitel Victoria w Warszawie, gdzie odbył się upamiętniający wydarzenia w Radomiu 1976 r. koncert „Głos Wolności”. – Wiele razy się powtarza, to określenie o okrutnych represjach, ale my widzieliśmy plecy sine od pałek. Widzieliśmy ludzie, którzy nie byli w stanie chodzić po 68 czy 96 godzinach pałowania, bicia i tortur. To nie były setki osób, to były tysiące osób, które zostały tak właśnie potraktowane – powiedział Antoni Macierewicz. Minister Macierewicz mówił, że naród polski w czasie okupacji sowieckiej był spychany na margines nie tylko duchowy i polityczny, ale także ekonomiczny. – Miał być siłą roboczą, miał być zasobem niewolniczym dla sowieckiego imperium. Polskie fabryki miały pracować na chwałę i potęgę Związku Sowieckiego, który dążył do władania całym światem – podkreślił szef MON. Podczas koncertu wręczone zostały wyróżnienia przez prezes Rady Ministrów i przewodniczącego NSZZ „Solidarność”. Zaprezentowano także zwiastun filmu o powstaniu Komitetu Obrony Robotników. Całość uświetniło widowisko „Głos Wolności” oraz koncert Niepokornych. Wystąpili artyści tacy jak Ewa Dałkowska, Natalia Sikora, Dominika Figurska, Marek Bałata, Teatr Piosenki w repertuarze pieśni patriotycznych i utworów największych polskich poetów. Całość widowiska reżyserował Roman Kołakowski. Dla wszystkich pamiętających tamte wydarzenia dużą niespodzianką był Koncert Niepokornych – Jana Pietrzaka i Leszka Czajkowskiego, kończący uroczystości w Warszawie. W 40. rocznicę tragicznych wydarzeń w Radomiu przed koncertem "Głos Wolności" w Warszawie przemawiali również premier Beata Szydło, sekretarz stanu w KPRM Piotr Naimski, przewodniczący NSZZ Piotr Duda. Honorowy patronat nad koncertem objęli minister obrony narodowej Antoni Macierewicz i sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów Piotr Naimski. Wydarzenia czerwcowe w roku 1976 to jeden z największych zrywów antykomunistycznych w PRL. Bezpośrednią ich przyczyną było przemówienie premiera Piotra Jaroszewicza w Sejmie PRL transmitowane na żywo w radiu i telewizji 24 czerwca 1976 r., w którym zapowiedziano drastyczną podwyżkę cen. Mięso i jego przetwory miały zdrożeć o 69 proc., drób o 30 proc., masło i nabiał o 50 proc., a cukier nawet o 100 proc. Akcja protestacyjna rozpoczęła się 25 czerwca 1976 r. rano w Zakładach Metalowych „Łucznik” w Radomiu, którego pracownicy wyszli na ulicę, aby powiadomić o strajku inne zakłady i ruszyć pod gmach Komitetu Wojewódzkiego PZPR. Tego samego dnia wybuchły strajki w wielu przedsiębiorstwach. Ogłoszono je co najmniej w 54 dużych zakładach przemysłowych, a w ciągu całego dnia strajkowało łącznie około 60 tys. osób z 97 zakładów w 24 województwach. W Radomiu, Ursusie i Płocku doszło do pochodów i demonstracji, zakończonych starciami z MO, w przypadku Radomia – dramatycznymi walkami ulicznymi. Zginęły dwie osoby – Jan Łabędzki i Tadeusz Ząbecki, przygnieceni przyczepą ciągnikową wypełnioną betonowymi płytami, którą próbowali zepchnąć w kierunku zomowców. Rozpoczęły się represje wobec strajkujących. Aresztowanych przewożono do komend MO i aresztów, gdzie przechodzili przez tzw. ścieżki zdrowia – szpalery milicjantów bijących ludzi pałkami. W całym kraju uruchomiono kampanię propagandową, nazywając protestujących „chuliganami i warchołami”. Zatrzymani w Radomiu, Ursusie i Płocku stawali przed kolegiami i sądami. W trakcie pokazowych procesów, które miały miejsce w lipcu i sierpniu 1976 r., część z nich skazano na kary wieloletniego więzienia. Z pracy zwolniono setki osób. Protesty czerwcowe zaktywizowały antykomunistyczną opozycję oraz zapoczątkowały wspólne działania środowisk robotniczych i inteligenckich. Pomoc materialna i prawna dla represjonowanych i ich rodzin oraz listy protestacyjne zaowocowały powstaniem we wrześniu 1976 r. Komitetu Obrony Robotników, a pół roku później Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Źródło i fot: mon.gov.pl, prawy.pl