Islam, stanowiący ogromne zagrożenie dla zachodniej cywilizacji, nie stanowi monolitu. Jest wewnętrznie podzielony i pozbawiony jednolitej struktury. Jedni muzułmanie odmawiają prawa do miana muzułmanów innym muzułmanom. Na podziały religijne nakładają się podziały kulturowe. Warto znać wzajemne relacje między muzułmanami by wykorzystywać je do obrony zachodniej cywilizacji. Najliczniejsi wśród muzułmanów są sunnici. Stanowią oni 85% populacji muzułmanów. Sunnici dogmatykę, moralność oraz prawo opierają na Koranie, tradycji (sunnie proroka), analogiach (między świętymi pismami a sytuacją obecną) i opiniach uczonych teologów islamskich. Tradycja sunna została spisana 200 lat po śmierci Mahometa, w kilku różniących się od siebie wersjach. Sunnici opierają swoje życie na korzystaniu z tych hierarchicznie ułożonych praw. W ramach sunnitów jest wiele różniących się szkół. Najbardziej liberalna, obecna jest na Bałkanach i w Azji Środkowej. Umiarkowana - obecna jest w Egipcie, Palestynie, oraz w północno-zachodniej części Półwyspu Arabskiego. Konserwatywna - obecna jest w górnym Egipcie, Nigerii, Kuwejcie i Bahrajnie. Ultra konserwatywna, wahabicka i fundamentalistyczna - obecna jest w Arabii Saudyjskiej, Katarze i Omanie. Pojawiają się coraz to nowe nurty łączące nauczanie różnych szkół, w tym laickie i praktykujących ateistów. Szyici uznają, że następcą Mahometa jest kalif. Drugą pod względem znaczenia grupą wśród muzułmanów są szyici, podzieleni ze względu na ilość uznawanych imamów (przywódców duchowych dzierżących prymat władzy po mężu Fatimy córki Mahometa). Większość szyitów uznaje dwunastu (12 imam zniknął w IX wieku i powróci jako mahdi by zaprowadzić islam na całej ziemi), inni dziesięciu, kolejni siedmiu, lub pięciu. Szyici są zazwyczaj prześladowani przez sunnitów (dlatego też, część szyitów udaje sunnitów), Kolejnymi grupami są charydżyci (uważający, że każdy o ile nie grzeszy może być kalifem), alawici (liczni w Syrii, liberalni, wierzący w wędrówkę dusz i interpretujący Koran w oparciu o gnostyckie i mistyczne objawienia), alewici (zamieszkujący w Turcji, łączący szyityzm z pierwotnymi wierzeniami, używający w rytuałach muzyki i tańca, głoszący równość kobiet i mężczyzn, modlący się razem z kobietami, tolerancyjni dla innych wyznań, głoszący miłość do wszystkich ludzi, nie zakazujący alkoholu, prześladowani przez sunnitów), druzowie (zamieszkujący Liban, Syrię i Izrael, łączący islam z elementami chrześcijaństwa, gnostycyzmu i wierzeń bliskowschodnich). Są też inne, niezbyt liczne odmiany islamu. Różnice kulturowe między muzułmanami powodują, że wpływ religii na państwo, jest różny, w różnych państwach muzułmańskich. W Pakistanie podstawą prawa jest szariat, w Mauretanii i Uranie - dodatkowo Islam jest religią państwową. W Indonezji, za państwowe religie uznaje się: islam, buddyzm, hinduizm, katolicyzm i protestantyzm. Duża jak na państwa muzułmańskie tolerancja religijna panowała w Syrii, Turcji, Senegalu, Mali, i Nigerii. Tradycja zabrania muzułmankom pokazywać ciało, prócz dłoni i twarzy. Muzułmanie, uważają włosy kobiet za symbol seksu. Najbardziej wahabickim strojem jest burka zasłaniająca całe ciało łącznie z oczami (noszona w Afganistanie). W krajach arabskich, noszony jest nikab odsłaniający tylko oczy. Czador, odsłaniający twarz, popularny jest w Iranie i Libanie. Najpopularniejszy jest hidżab, chusta okazująca kształt głowy (noszona w Turcji, Egipcie, Syrii). Mężczyźni mają zakazane pokazywanie ciała od pępka do kolan. Nie mogą nosić jedwabnych ubrań ani ubrań w kolorach pastelowych. Noszenie bród wśród muzułmanów jest bardzo modne (największymi relikwiami w islamie są włosy z brody Mahometa), wśród talibów golenie bród jest zakazane. W kulturze muzułmańskiej, lewa ręka służąca do podmywania nieczystości, uznawana jest za nieczystą. Nie wolną nią nic brać do ust, czy czegokolwiek podawać. Alkohol prawie dla wszystkich muzułmanów jest zakazany (w Iranie, choć grozi za jego konsumpcję chłosta, to jest powszechnie, nielegalnie pędzony), podobnie jak głośny śmiech, długie włosy u mężczyzn. Ciało mężczyzny i ciało kobiety nie może się stykać, o ile nie są małżonkami. Mężczyźni witają się uściskami i pocałunkami. Chodzenie mężczyzny z mężczyzną za rękę to wyraz przyjaźni a nie homoseksualizmu. Muzułmanom nie wolno zaczepiać muzułmanek. Wśród muzułmanów silne są więzy międzypokoleniowe. Islam zakazuje muzułmanom: seksu pozamałżeńskiego, homoseksualizmu, lichwy. Religia muzułmanów głosi, że należy wykorzystywać prawa i obyczaje niewiernych by ich jak najskuteczniej zwalczać. Za apostazję, czyli porzucenie islamu dla innej religii lub ateizmu, w Arabii Saudyjskiej, Iranie, Mauretanii oraz Sudanie przewidywana jest kara śmierci. Tradycyjny islam, daje każdemu muzułmaninowi prawo zabicia apostaty. Śmiercią też jest karany homoseksualizm w Iranie, Arabii Saudyjskiej, Mauretanii, Sudanie i Jemenie. Nawet w Europie „czescy radykalni muzułmanie zaczęli propagować ideę zabijania homoseksualistów, jako sposób walki z AIDS”. W wielu społecznościach afrykańskich w tym i muzułmańskich, praktykuje się okaleczenie kobiet polegające na wycięciu im łechtaczki. Praktyka taka jest niezwykle szkodliwa dla zdrowia kobiet. W jej wyniku kobiety mają problemy z oddawaniem moczu, zapadają na infekcje, są bezpłodne, mają powikłania po porodowe. W samej Europie jest tak okaleczonych 500.000 kobiet, na całym świecie 125 milionów. Islam głosi, że kobieta jest istotą, którą należy się opiekować, która ma obowiązek opieki nad domem. W kulturze muzułmańskiej mężczyzna może fizycznie ukarać żonę gdy ta jest nieposłuszna lub nie chce z mężem uprawiać seksu. Mąż ma obowiązek utrzymywać finansowo swoją żonę. W Islamie, małżeństwo nie jest sakramentem, tylko umową cywilną. Seks pozamałżeński jest zakazany. Mężczyzna może mieć cztery żony o ile je kocha i ma na ich utrzymanie. Tylko w Turcji, Syrii i Tunezji poligamia jest wprost zakazana. Rozwód jest obowiązkowy gdy jest niezgoda między małżonkami. Zalecany jest, kiedy żona jest nieposłuszna i niereligijna. Dopuszczalny jest ze względu na nieposłuszeństwo żony. Niepożądany gdy żona jest dobra. Rozwód przeprowadzany jest poprzez wypowiedzenie przez męża formuły rozwodowej. Po ostatecznym rozwodzie nie wolno się powtórnie ożenić z tą samą kobietą. Kobietom w Islamie trudniej jest się rozwieść. Kobieta może wystąpić o rozwód gdy maż nie jest wstanie jej utrzymywać, pojął nową żonę, jest chory wenerycznie albo zniknął. Dla muzułmanów przynależność polityczna do jakiegoś państwa jest mniej ważna od przynależności do wspólnoty islamskiej. Dlatego fiaskiem zakończyły się próby integracji islamskich imigrantów w społeczeństwa zachodu. Wiele cennych informacji o Islamie i muzułmanach można znaleźć w pracy „Muzułmanie polscy. Religia i kultura”, autorstwa księdza Krzysztofa Kościelniaka, wydanej przez wydawnictwo M (przy wsparciu finansowym Wydziału Studiów Międzynarodowych i Politologicznych Uniwersytetu Jagiellońskiego)