MEDYTACJE EWANGELICZNE Z DNIA 15 lipca 2016 r.

Piątek - Mt 12, 1-8.

Pewnego razu Jezus przechodził w szabat wśród zbóż. Uczniowie Jego, będąc głodni, zaczęli zrywać kłosy i jeść.

Gdy to ujrzeli faryzeusze, rzekli Mu: «Oto Twoi uczniowie czynią to, czego nie wolno czynić w szabat».

A On im odpowiedział:

«Nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy był głodny, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego i jadł chleby pokładne, których nie wolno było jeść jemu ani jego towarzyszom, tylko samym kapłanom?

Albo nie czytaliście w Prawie, że w dzień szabatu kapłani naruszają w świątyni spoczynek szabatu, a są bez winy? Oto powiadam wam: Tu jest coś większego niż świątynia.

Gdybyście zrozumieli, co znaczy: „Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary”, nie potępialibyście niewinnych. Albowiem Syn Człowieczy jest Panem szabatu».

Oto słowo Pańskie.

„Tu jest coś większego!!!” Oto słowo klucz do rozumienia naszych wyborów. Pierwsze to rozeznanie, gdzie jest Chrystus? Jeśli odnajdujemy Go i prawdziwie jesteśmy z Nim w relacji, to wszystkie sprawy układają się według właściwej ważności.

Można trzymać się sztywno obyczajów, niekiedy jest taka wręcz sztywność bardzo potrzebna. Ale wybory nie opierają się na sztywności zasad, ale na Miłości. Nie można stawiać obyczajów ponad Miłość!

Pierwszy jest Chrystus, potem wszystko. W Nim należy oglądać własne wybory, w Nim ich szukać.

Bożka człowiek może sobie zrobić z wszystkiego, nawet z własnej religijności. Wtedy Osobowy Bóg schodzi na drugi plan, a pod słusznością czynów kryje się okrutna obłuda. Nie ma to wkrótce już nic wspólnego z religijnością, bo religijność to obecność, z której wynikają konkretne wybory według Miłości. Prawo – Dekalog to Miłość, to ramy zachowania, dla konkretnych sytuacji, w których pierwszy jest Chrystus i ludzie, a dopiero potem kłosy, czy chleby pokładne.

A zatem, jeśli Chrystusa mamy w sercu, nie będziemy mieli lęku, że nie wypełnimy prawa, bo będziemy wiedzieli, że Chrystus, który jest Miłością, wypełni je w nas, we wszystkich tych momentach, w których my nie damy rady.

Dlaczego?

Bo Syn Człowieczy jest Panem Szabatu!