Niezwykle liczna prawie 20 milionowa rzesza Polaków mieszących za granicami Polski jest absolutnie niezorganizowana i nie podejmuje żadnych wspólnych działań na rzecz Polski. Pomimo milionów Polaków w USA czy Europie Zachodniej Polonia nie stanowi żadnego wpływowego lobby, choć jest bardziej liczna niż Żydzi czy nawet Ukraińcy, którzy skutecznie potrafią działać na rzecz swoich krajów. Polonii nie stać nawet by skutecznie, poprzez finansowanie tłumaczenia książek na języki zachodnie, wydawanie książek, i rozsyłanie po bibliotekach uniwersyteckich zachodnich uczelni wyższych, starać się walczyć z antypolską nagonką kłamliwych zachodnich historyków. Wyjaśnień przyczyn tego złego stanu rzeczy można szukać w 600-stronicowej publikacji „Polska emigracja polityczna 1939–1990" wydanej przez Instytut Pamięci Narodowej. Publikacja jest zbiorem raportów na temat stanu badań nad polską emigracją w XX wieku, raportów tworzonych od 2011 roku i ukazuje bogactwo tematów związanych z dziejami Polonii, które są i mogły by być podejmowane w pracach naukowych. W publikacji „Polska emigracja polityczna 1939–1945" czytelnicy znajdą informacje o: geografii, demografii i profilu społecznym polskich skupisk emigracyjnych w okresie powojennym, emigracyjnym systemie politycznym, relacjach emigracji politycznej z rzeczywistością PRL, emigracji politycznej z lat osiemdziesiątych, badaniach nad prasą i rozgłośniami emigracyjnymi, polskiej plastyce i humanistyce na emigracji, polskich naukowcach nauk ścisłych na emigracji, życiu codziennym emigracji powojennej, emigracjach politycznych z krajów Europy Środkowo-Wschodniej w relacjach międzynarodowych w czasu zimnej wojny, emigracji Żydów z Polski po II wojnie światowej, amerykańskiej Polonii, dziejach Kościoła rzymskokatolickiego na wychodźstwie w latach 1945–1966, dokumentach na temat emigracji politycznej w latach 1939–1990 w zasobie Archiwum Akt Nowych. Jednym z najciekawszych artykułów zawartych w tomie „Polska emigracja polityczna 1939–1990" jest rozdział traktujący o emigracji Żydów z PRL. Pierwsza fala emigracji Żydów z Polski miała miejsce od lata 1944 do lata 1946, druga po pogromie kieleckim (z 5 lipca 1946) trwała do zimy 1947. Trzecia miała miejsce od września 1949 do 1951, czwarta spowodowana odwilżą miała miejsce od lata 1955 do 1958, a piąta - po marcu 1968. Oczywiście przez cały okres PRL miały miejsce nieustanne wyjazdy indywidualne. Warto tu przypomnieć, że możliwość wyjazdu z PRL była przywilejem, który mieli Żydzi a którego pozbawieni zostali Polacy (dla których PRL był jednym wielkim wiezieniem). W stalinowskiej „Polsce" gdzie paranoidalna nienawiść komunistów prowadziła do wsadzania Polaków do więzień za słuchanie amerykańskich rozgłośni radiowych, posiadanie dolarów, noszenie kolorowych krawatów z USA, czy przejawiała się w wmawianiu ludziom, że USA zrzuca z samolotów nad ziemiami polskimi stonkę, żydowskie organizacje z USA mogły legalnie działać i wspierać społeczność żydowską w tym w emigracji. Dodatkowo, gdy Polakom komuniści odebrali prawo działalności w partiach politycznych, Żydzi legalnie działali na terenie stalinowskiej „Polski" w kilku swoich przedwojennych partiach politycznych. Po II wojnie światowej na ziemiach polskich zamieszkiwało 250.000 Żydów. Przed pogromem kieleckim ziemie polskie opuściło 50.000 Żydów. Celem emigracji była Kanada, Australia, Nowa Zelandia, Ameryka Łacińska, Stany Zjednoczone, Palestyna, Europa Zachodnia. Wiosną 1947 było Żydów na ziemiach polskich już 90.000, emigracja po pogromie kieleckim musiała wynieść 110.000. Emigracja ta często była wspierana przez władze komunistyczne (dotyczyło to miedzy innymi szkolonych przez komunistów terrorystów żydowskich, przed wojną terrorystów żydowskich szkoliła sanacja). Kolejne fale emigracji trwały do marca 1968 roku. Wśród emigrantów było niezwykle wiele osób współpracujących i współtworzących aparat terroru, władzy i propagandy komunistycznej Polski. Do dziś nie poniosły one odpowiedzialności za swoje zbrodnie z okresu wojny i lat powojennych pomimo że przez lata się nimi chlubiły.