W drugim dniu Powstania Warszawskiego Niemcy dokonali masowego mordu na 600 więźniach zakładu karnego przy ulicy Rakowieckiej na Mokotowie. Osadzonych prowadzono nad wykopane groby i mordowano strzałem w tył głowy. Po wkroczeniu Niemców do Warszawy pod koniec września 1939 r. zajęty przez okupanta zakład karny przy ul. Rakowieckiej 37 stanowił od tej pory więzienie podległe niemieckim sądom specjalnym (Sondergericht). Prócz więźniów podległych sądom specjalnym przetrzymywano tam m.in. oficerów Wojska Polskiego, przestępców gospodarczych oraz Niemców skazanych za przestępstwa kryminalne. Latem 1944 r., w związku ze zbliżaniem się Armii Czerwonej, rozpoczęto zwalnianie więźniów. W pierwszej kolejności byli to skazani na kary pozbawienia wolności do lat pięciu – przede wszystkim Niemcy i volksdeutsche, a następnie Polacy. Według dokumentów prowadzonych przez zastępcę naczelnika więzienia w momencie wybuchu powstania przebywało w nim jeszcze ok. 800 więźniów. Ulica Rakowiecka była jednym z najważniejszych punktów niemieckiego oporu na Mokotowie. 1 sierpnia 1944 r. powstańcy z IV Rejonu AK (Obwód V „Mokotów”) zaatakowali niemieckie pozycje na całej jej długości. I kompania szturmowa dowodzona przez por. Antoniego Figurę „Kota” z pułku „Baszta” zajęła budynek administracyjny. 2 sierpnia rano, w wyniku przewagi militarnej wroga, powstańcy zostali zmuszeni do odwrotu. Tego samego dnia władze okupacyjne podjęły decyzję o likwidacji więźniów. Po południu esesmani wkroczyli na teren więzienia i spisali dokładnie stan wszystkich cel, a następnie wyprowadzili na dziedziniec około 60 mężczyzn, którym rozkazali wykopać doły. Następnie żołnierze 3. zapasowego batalionu grenadierów pancernych SS przystąpili do likwidacji więźniów, których prowadzono nad wykopane groby i mordowano strzałem w tył głowy. W trakcie kilkugodzinnej masakry zamordowano ponad 600 osadzonych. Egzekucje były widoczne z okien cel więziennych. Część więźniów przebywających w celach na drugim piętrze podjęła próbę ucieczki, wyważając drzwi i atakując strażników. Wydostawszy się na korytarz, podpalili sienniki i słomę, tworząc w ten sposób barykadę, następnie przez strych weszli na dach. Około 200 udało się przedostać na teren zajęty przez powstańców. Podczas ekshumacji w kwietniu 1945 r. na terenie więzienia mokotowskiego znaleziono około 700 zwłok. Odnalezione szczątki pochowano prowizorycznie w zbiorowych grobach przy al. Niepodległości. Po ponownej ekshumacji w grudniu 1945 r. przeniesiono je na Cmentarz Wojskowy na Powązkach, gdzie zostały pochowane w kwaterze powstańczej. Źródła: Maja Motyl, Stanisław Rutkowski: Powstanie Warszawskie – rejestr miejsc i faktów zbrodni. Warszawa: GKBZpNP-IPN, 1994