Pamięć o cierpieniach Polaków nie jest niczym złym. Zapominanie jednak o zwycięstwach to zbrodnia. Z okazji Powstania Warszawskiego organizowane są liczne marsze i wychodzą coraz to nowe publikacje. Na tym tle zbliżająca się rocznica zwycięskiej wojny z Rosją bolszewicką 1920 roku wydaje się być potraktowana po macoszemu. Jedną z niewielu publikacji związanych ze zwycięstwem nad Armią Czerwoną jest kolejne wydanie wspomnień Lucjana Żeligowskiego. Jak zaznacza wydawca „''Wojna roku 1920'' widziana oczami dowódcy legendarnej 10 Dywizji Piechoty to obraz szczególny. Sam będąc doświadczonym oficerem Żeligowski stara się wyjaśnić motywy swoich działań oraz konsekwencje, czasami negatywne, rozkazów które otrzymywał. Książka zawiera liczne uwagi zarówno pod adresem szeregowych żołnierzy jak i oficerów dając świadectwo głębokiej znajomości praktycznej strony wojny”. Autor wspomnień wydanych przez wydawnictwo 2 kolorowy urodził się się w 1865, jego rodzice za udział w powstaniu styczniowym zostali zesłani na Sybir. Wyszkolenie zdobył służąc od 1888 roku w armii carskiej, gdzie po latach zyskał stopień generała majora armii Imperium Rosyjskiego. Od 1915 współtworzył w Rosji polskie odziały zbrojne – Polską Brygadę Strzelców. Po rewolucji bolszewickiej współtworzył Armię generała Hallera. Po odzyskaniu niepodległości był zyskał w wojsku polskim stopień generała broni, dowodził w czasie wojny z bolszewikami Czwartą Dywizją Strzelców Polskich - 10 Dywizją Piechoty, i przez pewien czas Grupą Operacyjną. By odbić z rąk litewskich Wilno dokonał 9 października 1920 roku z podległą sobie Dywizją Piechoty Litewsko-Białoruskiej pozorowany bunt, którego celem było powołanie państwa Litwy Środkowej i zjednoczenie go z Rzeczpospolitą. W II RP Lucjan Żeligowski był inspektorem Armii Warszawa i organizatorem Centrum Wyższych Studiów Wojskowych, ministrem spraw wojskowych; posłem na Sejm. Wsparł zamach majowy. Zmarł po wojnie na emigracji w Wielkiej Brytanii. Pod koniec życia skompromitował się popierając rządy komunistów w Polsce.