75. rocznica śmierci prof. Stefana Głąbińskiego

0
0
0
/

stanislawglabinskiW połowie sierpnia 1941 r. w sowieckim więzieniu w Charkowie zmarł prof. Stefan Głąbiński – prawnik i publicysta, czołowy polityk Narodowej Demokracji, jeden z reprezentantów kierunku historycznego w polskiej myśli ekonomicznej. Urodził się 25 lutego 1862 r. w Skolem na Ukrainie w rodzinie mieszczańskiej. Po ukończeniu gimnazjum w Samborze rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim, gdzie w 1887 r. uzyskał stopień doktora. Rok później obronił pracę habilitacyjną i rozpoczął wykłady z zakresu ekonomii społecznej. W okresie zaborów był współtwórcą Narodowej Demokracji, w 1890 r. objął stanowisko redaktora naczelnego „Gazety Narodowej”. Brał udział w zakładaniu wielu instytucji wyższej użyteczności publicznej w Galicji. W 1889 r. stanął na czele Wydziału Prawa Uniwersytetu Lwowskiego. W 1892 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a trzy lata później zwyczajnym. W latach 1902–1918 był posłem do austriackiej Rady Państwa, od 1904 r. zasiadał w sejmie galicyjskim. Prezesował też Kołu Polskiemu. Od 1910 r. pełnił funkcję prezydenta połączonych izb poselskich – austriackiej i węgierskiej. W międzyczasie nawiązał bliską współpracę z politykami reprezentującymi Ligę Narodową, m.in. ze Stanisławem Grabskim. W styczniu 1911 r. objął stanowisko ministra kolei w gabinecie premiera Reinharda Bienertha. Jako szef tego resortu przyczynił się w dużym stopniu do spolonizowania administracji kolejowej na terenie Galicji. W październiku 1918 r. objął resort spraw zagranicznych w rządzie Józefa Świeżyńskiego. Opracował wówczas zasady ordynacji wyborczej do Sejmu Ustawodawczego. W II RP był jednym z czołowych polityków endecji. W 1919 r. trafił do Sejmu Ustawodawczego z listy Związku Ludowo-Narodowego. Wkrótce został prezesem Rady Naczelnej ZL-N oraz przewodniczącym klubu poselskiego tego ugrupowania. Funkcję tę piastował także w Sejmie pierwszej kadencji po wyborach, które odbyły się w listopadzie 1922 r. W maju 1923 r. podpisał w imieniu Związku Ludowo-Narodowego porozumienie z PSL „Piast”, w wyniku którego doszło do powstania centroprawicowego rządu Wincentego Witosa. Głąbiński został w nim wicepremierem oraz ministrem wyznań i oświecenia publicznego. W 1926 r. odegrał znaczącą rolę przy tworzeniu drugiego gabinetu Witosa. W latach 1928–1935 zasiadał w senacie, był również przewodniczącym klubu Stronnictwa Narodowego. 18 listopada 1939 r. został aresztowany przez NKWD podczas próby przekroczenia granicy polsko-rumuńskiej. Początkowo przewieziony do Lwowa, trafił do tamtejszego więzienia, a następnie na początku 1940 r. na moskiewską Łubiankę. Skazany na 8 lat za „działalność antyradziecką” i nielegalne przekroczenie granicy z Rumunią, zmarł w więzieniu w Charkowie między 12 lipca a 14 sierpnia 1941 r. Oficjalną przyczyną zgonu była „niemoc starcza”. Zainteresowania badawcze prof. Głąbińskiego skupiały się wokół teorii ekonomii, skarbowości i historii myśli ekonomicznej. Jego głównym wkładem do polskiej myśli ekonomicznej było rozwinięcie idei polskiej szkoły narodowej, której zadaniem było powiązanie w jedną całość zjawisk gospodarstwa narodowego. Ideę tę sformułował najpełniej w wydanym w latach 1927-1929 dwutomowym dziele „Ekonomika narodowa”. Jest też autorem obszernej, dwutomowej historii myśli ekonomicznej – „Historia ekonomiki”, wydanej w 1939 r. Źródła: endecja.pl, uek.krakow.pl

Źródło: prawy.pl

Sonda

Wczytywanie sondy...

Polecane

Wczytywanie komentarzy...
Przejdź na stronę główną