Ppor. Feliks Selmanowicz „Zagończyk” - żołnierz „Łupaszki”

0
0
0
/

feliks_selmanowiczSwój pierwszy bój o Polskę toczył już jako nastoletni ochotnik podczas wojny z bolszewikami. W czasie niemieckiej okupacji walczył m.in. w szeregach V Brygady Wileńskiej mjr. „Łupaszki”, z którą los połączył go ponownie po wojnie. Został stracony wraz z „Inką” 28 sierpnia 1946 r. w podziemiach gdańskiego aresztu śledczego. Feliks Selmanowicz urodził się 6 czerwca 1904 r. w Wilnie. Jego ojciec prowadził w mieście zakład szewski. Ukończył pięć klas gimnazjum, dalszą edukację przerwał wybuch I wojny światowej. We wrześniu 1918 r. jako ochotnik zasilił szeregi Samoobrony Wileńskiej. W kwietniu 1919 r. brał udział w walkach o Wilno. Miesiąc później wstąpił do I Batalionu Strzelców Nadniemeńskich, z którym brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po demobilizacji w 1921 r. wstąpił do Milicji Ludowej Pasa Neutralnego, gdzie był naczelnikiem II rejonu IV Okręgu Trockiego oraz dowódcy drużyny. W 1923 r. przeszedł do cywila w stopniu sierżanta. Pracował jako pracownik biurowy, przez pewien czas prowadził gospodarstwo rolne. W sierpniu 1939 r. został zmobilizowany i skierowany do Korpusu Ochrony Pogranicza. Podczas kampanii wrześniowej brał udział w walkach obronnych przeciw Armii Czerwonej. Internowany przez władze litewskie, w listopadzie zbiegł z obozu i powrócił do Wilna, podejmując tam działalność podziemną. W styczniu 1940 r. został aresztowany przez litewską policję. Zwolniono go po trzech miesiącach z braku dowodów. Ponownie zatrzymany po wkroczeniu sowietów, skazany za szpiegostwo na karę śmierci, trafił do więzienia na Łukiszkach w Wilnie. Po wejściu Niemców do miasta zbiegł z transportu ewakuacyjnego i ukrywał się. Z początkiem 1944 r. znalazł się w szeregach III Brygady Wileńskiej AK, a niedługo potem trafił do V Brygady Wileńskiej Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki”, gdzie pełnił funkcję zastępcy dowódcy plutonu. W maju tego roku został dowódcą kompanii w IV Brygadzie Wileńskiej. Funkcję tę pełnił do rozbrojenia brygady przez wojska sowieckie w lipcu 1944 r. Internowany w Kałudze, zbiegł w kwietniu 1945 r., początkowo do Wilna, a następnie transportem repatriacyjnym przedostał się do Polski. Zamieszkał w miejscowości Susz w ówczesnym województwie olsztyńskim, gdzie podjął pracę w elektrowni. Pod koniec 1945 r. przeprowadził się do Koszalina. Na przełomie lat 1945/1946 nawiązał kontakt z mjr. „Łupaszką”. W odtwarzanej na Pomorzu V Brygadzie Wileńskiej objął dowództwo patrolu bojowo-dywersyjnego na okręg gdańsko-olsztyński. Do jego zadań należało pozyskiwanie środków na działalność organizacyjną oraz przeprowadzanie akcji propagandowych. Feliks Selmanowicz został ujęty przez UB w lipcu 1946 r., w mieszkaniu konspiracyjnym w Sopocie. Po przewiezieniu do aresztu śledczego w Gdańsku poddano go licznym przesłuchaniom. 17 sierpnia, przewodniczący tamtejszego Wojskowego Sądu Rejonowego mjr Adam Gajewski, skazał go na karę śmierci. Egzekucja odbyła się w piwnicy gdańskiego więzienia 28 sierpnia 1946 r. Razem z nim stracona została Danuta Siedzikówna „Inka”. Wyrok wykonał ppor. Franciszek Sawicki, dowódca plutonu egzekucyjnego. W 1997 r., postanowieniem Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku, wyrok śmierci został unieważniony. Szczątki „Zagończyka” zostały odnalezione przez zespół prof. Krzysztofa Szwagrzyka we wrześniu 2014 r. pod płytami chodnika na Cmentarzu Garnizonowym w Gdańsku. Państwowy pogrzeb odbędzie się 28 sierpnia 2016 r. na terenie tej samej nekropolii, w 70. rocznicę wykonania wyroku śmierci. Źródło: Izabela Rychert: Jeden z "wyklętych" Feliks Selmanowicz "Zagończyk" (1904-1946). Instytut Pamięci Narodowej

Źródło: prawy.pl

Sonda

Wczytywanie sondy...

Polecane

Wczytywanie komentarzy...
Przejdź na stronę główną