Na kartach najnowszego miesięcznika „Egzorcysta", którego tematem numeru są różne aspekty seksualności człowieka, Grzegorz Górny opisał kolejnego ideologa rewolucji seksualnej. Tym razem czytelnicy czasopisma mają okazję poznać Herberta Marcuse jednego z współtwórców Szkoły Frankfurckiej i głównego ideologa lewicowej polityki demoralizacji. Herbert Marcuse urodził się pod koniec XIX wieku w 1898 w Berlinie w bogatej rodzinie, a zmarł w 1979 w USA. Jak większość lewicowych ideologów był żydowskiego pochodzenia. Jako marksista działał w Socjaldemokratycznej Partii Niemiec SPD do czasu rewolucji bolszewickiej 1919 roku w Niemczech, kiedy to poparł komunistów i uznał, że nie wolno kolaborować z burżujami, jak to robili socjaldemokracji. Od 1933 Herbert Marcuse nawiązał współprace z Szkołą Frankfurcką (założoną w 1923 roku przez węgierskiego komunistę Gyorgy Lukacsa pod nazwą Instytutu Marksizmu na Uniwersytecie Frankfurckim, w 1932 Instytut Marksizmu zmienił nazwę na Instytutu Badań Społecznych - Institut für Sozialforschung). Celem Szkoły Frankfurckiej było unicestwienie starych, tradycyjnych wartości, by można było społeczeństwu narzucić nowe, komunistyczne antywartości. By marksizm zatryumfował trzeba było zniszczyć instytucję rodziny i chrześcijaństwo. Szkoła Frankfurcka postulowała wprowadzenie edukacji seksualnej (promującej likwidację monogamicznego małżeństwa i rozwiązłość seksualną, uznawała chrześcijaństwo za represyjną religię odbierającą radość z życia seksualnego). Herbert Marcuse wyznawał wraz z Szkołą Frankfurcką Teorie Krytyczną według której kapitalizm, patriarchat, moralność, naród, chrześcijaństwo, odpowiadają za imperializm, militaryzm, rasizm, nazizm, faszyzm, antysemityzm i ksenofobię. Wyznawcy Teorii Krytycznej przejęli kontrolę nad Włoską Partią Komunistyczną, i wraz z Antonio Gramscim rozpoczęli długi marsz przez instytucje, czyli proces opanowywania „głównych ośrodków formacyjnych i opiniotwórczych w społeczeństwach zachodnich". Dla lewicowców nie polityka, ale kultura miała stać się głównym narzędziem przebudowy społecznej. Szkoła Frankfurcka była laboratorium myśli nowej lewicy. Przejęła ona od starej lewicy marksistowskie schematy myślenia i przełożyła na pojęcia kulturowe. Przede wszystkim zastąpiła determinizm ekonomiczny determinizmem kulturowym. W obliczu wygranej NSDAP Szkoła Frankfurcka ewakuował się przez Szwajcarię do USA. W USA Herbert Marcuse i jego towarzysze zaczęli robić kariery naukowe. Sam Herbert Marcuse w czasie wojny pracował dla wywiadu USA. Po wojnie swoje teorie Herbert Marcuse wzbogacił o idee zaczerpnięte z Freuda, ale z freudyzmem sprzeczne. Gdy Freud głosił, że kulturowe ograniczenie popędu płciowego ubogaca społeczeństwo i jest motorem napędowym rozwoju cywilizacji (co sprawia, że korzystną społecznie moralność trzeba zachować), to Herbert Marcuse głosił, że kulturowe ograniczenia seksualności są szkodliwe i trzeba je odrzucić. Herbert Marcuse już w latach pięćdziesiątych XX wieku głosił, że celem jest rewolucja seksualna, która doprowadzi do obalenia ustroju kapitalistycznego i zniesienia wszelkich moralnych ograniczeń aktywności seksualnej, prowadzących jego zdaniem do dyktatury, wojny i ludobójstwa. Dlatego dla Herberta Marcuse głównym przeciwnikiem stał się Kościół katolicki ze swoją etyką seksualną. Zdaniem Herberta Marcuse Kościół katolicki zniewalał ludzi, wywołując w nich poczucie winy i wstydu, narzucał społeczeństwu normy moralne, odpowiadał za tłumienie pragnień seksualnych. Konsekwencją poglądów Herberta Marcuse była pochwała wszelkich patologii seksualnych, bo przynoszą one satysfakcję seksualną oraz sprzeciw wobec prokreacji (wyrażający się w popieraniu aborcji), z racji, że dzieci przeszkadzają w egoistycznym hedonizmie. W duchu marksistowskiego totalitaryzmu Herbert Marcuse nawoływał do prześladowania wszystkich głoszących idee sprzeczne z jego ideami. W koncepcji Herberta Marcuse miejsce proletariatu spacyfikowanego kapitalistycznym dobrobytem zajął „nowy proletariat czyli młodzi, feministki, homoseksualiści i inni seksualni dewianci" (i to oni według Herberta Marcuse powinni być przedstawiani w pop kulturze jako wzory osobowe). Idee Herberta Marcuse stały się ideami rewolucji 1968. Podczas swoich wizyt na amerykańskich uczelniach Herbert Marcuse zachęcał studentów do łamania prawa w ramach lewicowej działalności politycznej. Herbert Marcuse chciał, by mit Prometeusza przeświecającego się dla ludzkości zastąpił mit Narcyza dbającego o swoją egoistyczną przyjemność. Wyrazem entuzjazmu z jakim spotkały się w 68 idee Herberta Marcuse było hasło studentów „Marks bogiem, Mao mieczem, Marcuse prorokiem" rewolucji.