Wtorek - Łk 7, 11-17.

Jezus udał się do pewnego miasta, zwanego Nain; a szli z Nim Jego uczniowie i tłum wielki. Gdy zbliżył się do bramy miejskiej, właśnie wynoszono umarłego, jedynego syna matki, a ta była wdową. Towarzyszył jej spory tłum z miasta.

Na jej widok Pan użalił się nad nią i rzekł do niej: «Nie płacz». Potem przystąpił, dotknął się mar, a ci, którzy je nieśli, stanęli.

I rzekł: «Młodzieńcze, tobie mówię, wstań». Zmarły usiadł i zaczął mówić; i oddał go jego matce.

A wszystkich ogarnął strach; wielbili Boga i mówili: «Wielki prorok powstał wśród nas i Bóg łaskawie nawiedził lud swój».

I rozeszła się ta wieść o Nim po całej Judei i po całej okolicznej krainie.

Jedyny syn matki… Umarły… Oto spotkanie dwóch osób, które są do siebie bardzo podobne. Są jedynymi synami swych matek!

Cóż za scena prorocka! Oto człowiek, który umarł. Jedyny i niepowtarzalny syn, nie tylko dla matki, ale przede wszystkim dla Boga! Oto śmierć, z której jest płacz.

A jednak panem śmierci jest Bóg! Dlatego Jedyny Syn Boży, który nad nią panuje nas… dotyka! I to dosłownie! Nie tylko przemawia, ale dotyka! Bo Miłość zawsze dotyka i nie boi się dotknąć tego, co najtrudniejsze!

To dotknięcie mar, nieczystego znaku śmierci, jest prawdziwie dotknięciem absolutnym, ponadczasowym.

Oto Jezus Chrystus – Jedyny Syn – w ten sposób dotyka śmierci każdego człowieka i uwalnia go spod jej władzy!

Jak to się dzieje? Kiedy i gdzie ma miejsce ten dotyk?

Na krzyżu. Sam siebie oddaje na śmierć, to jest właśnie ten moment dotknięcia naszej śmierci.

Każdy z nas jest jedynym człowiekiem, jedynym dzieckiem Boga Ojca. Niepowtarzalnym. Każdy z nas jest grzesznikiem, dlatego śmierć wdziera się w nas. I każdy z nas ma swoje własne mary, osamotnienie śmierci, w które wkracza Chrystus i dotyka nas. Tym dotknięciem jest Jego śmierć na krzyżu za nas. Oto nasze całkowite uwolnienie z mar, ze śmierci. To jest właśnie dotyk!

Tylko czy chcemy pozwolić się dotknąć?