40 lat temu zmarł ppłk Józef Rokicki - komendant główny Narodowej Organizacji Wojskowej

0
0
0
/

jozefrokickiTo właśnie on z ramienia Stronnictwa Narodowego przeprowadzał w 1942 r. akcję scalania NOW z Armią Krajową. Podczas powstania warszawskiego odpowiadał za obronę Mokotowa. Chcąc ratować niedobitki oddziałów, wydał rozkaz ewakuacji do Śródmieścia, za co wstrzymano mu awans do stopnia pułkownika i postawiono przed sądem wojskowym. Józef Rokicki przyszedł na świat 6 marca 1894 r. w Lipnie na Kujawach. Po ukończeniu szkoły miejskiej uczył się w domu, egzamin jako ekstern zdał w 1911 r. w Płocku. Pracował jako urzędnik kancelaryjny w Izbie Skarbowej w Kaliszu, a później w Połtawie. W czasie I wojny światowej został wcielony do armii rosyjskiej, skończył szkołę chorążych w Tbilisi. Od września 1917 r. był dowódcą kompanii karabinów maszynowych w 3. Dywizji Strzelców I Korpusu Polskiego na Wschodzie. W listopadzie 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego. Służył początkowo w 28. Pułku Strzelców Kaniowskich, jesienią 1919 r. ukończył Szkołę Oficerską Wojsk Samochodowych w Krakowie. W kolejnych latach zajmował szereg stanowisk w wojskach samochodowych. W 1922 r. zdał eksternistycznie maturę w gimnazjum w Brześciu nad Bugiem, następnie – nie przerywając służby wojskowej – studiował matematykę na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. W 1934 r. został zastępcą dowódcy 4. Batalionu Czołgów i Samochodów Pancernych, a trzy lata później komendantem 9. Batalionu Pancernego w Lublinie. Podczas kampanii wrześniowej był oficerem w Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. Po wkroczeniu Armii Czerwonej trafił do niewoli koło Złoczowa, ale zdołał zbiec. Od października 1939 r. działał w podziemiu, był komendantem Okręgu Lublin Narodowej Organizacji Wojskowej. We wrześniu 1941 r. został mianowany komendantem głównym NOW i przeniósł się do Warszawy. W 1942 r. brał udział w rozmowach scaleniowych między NOW i Armia Krajową. Od listopada tego roku zajmował stanowisko inspektora Komendy Głównej AK na Okręg Krakowski. W czasie powstania warszawskiego pełnił funkcję oficera III Oddziału Komendy Okręgu AK. 18 sierpnia został mianowany komendantem Obwodu Mokotów, zaś 20 września p.o. dowódcy 10. Dywizji Piechoty im. Rataja. 26 września, wobec silnego nacisku sił niemieckich i niepowodzeń kontrataków oddziałów powstańczych, podjął decyzję o ich ewakuacji z Mokotowa do Śródmieścia. Rozkazowi sprzeciwił się m.in. komendant Okręgu Warszawskiego gen. Antoni Chruściel, który powołał później komisję „o charakterze sądu wojskowego”. Komisja oceniła postawę Rokickiego negatywnie, wstrzymano też jego nominację do stopnia pułkownika. Po kapitulacji powstania przebywał w niewoli w obozach oficerskich Sandbostel i Murnau, z którego został wyzwolony przez Amerykanów w kwietniu 1945 r. Pozostał na emigracji i osiadł w Paryżu. Od 1948 r. był członkiem Komisji Rewizyjnej, od 1954 r. przewodniczącym Oddziału Paryż Koła AK i jednocześnie wiceprzewodniczącym Okręgu Francja Koła AK. W 1957 r. powrócił do kraju. Ciężko chorował na płuca po pobycie w obozie jenieckim. Zmarł 6 października 1976 r. na atak serca. Pochowany został na Powązkach w kwaterze batalionu NOW-AK „Gustaw”.

Ppłk Józef Rokicki był odznaczony m.in. czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami.

Źródło: ipsb.nina.gov.pl

Źródło: prawy.pl

Sonda

Wczytywanie sondy...

Polecane

Wczytywanie komentarzy...
Przejdź na stronę główną