Płk Marian Gołębiewski „Korab” - cichociemny, opozycjonista, więzień polityczny PRL

0
0
0
/

mariangolebiewskiŻołnierz AK i WiN, zagorzały antykomunista. Skazany w procesie I Zarządu Głównego WiN na karę śmierci, spędził dziesięć lat w więzieniu. W połowie lat 60. był jednym z twórców i działaczy organizacji „Ruch”, za co został ponownie skazany. Marian Gołębiewski przyszedł na świat 16 kwietnia 1911 r. w Płońsku pod Warszawą. W 1922 r. przeprowadził się wraz z rodziną do Inowrocławia. Ukończył seminarium nauczycielskie w Kcyni i Słupcy. W 1939 r. przeniósł się do Kołomyi, gdzie pracował jako nauczyciel w szkole powszechnej. W czasie kampanii wrześniowej służył w 45. Pułku Piechoty, z którym 19 września przekroczył granicę i został internowany w Rumunii. Uciekł z obozu i w listopadzie 1939 r. dotarł do Francji. Po ukończeniu szkoły podchorążych został przydzielony do 1 Dywizji Grenadierów. Brał udział w walkach z Niemcami w Alzacji i Lotaryngii. 21 czerwca 1940 r. trafił do niewoli, z której zbiegł kilka miesięcy później i przez Hiszpanię i Portugalię przedostał się do Wielkiej Brytanii. Początkowo został przydzielony do 1 Brygady Strzelców, następnie zgłosił się do służby w okupowanym kraju jako cichociemny. 2 października 1942 r. został zrzucony na teren Polski w okolicach Dęblina. Objął funkcję szefa Kedywu Inspektoratu Rejonowego Zamość AK. W związku z akcją wysiedlania polskiej ludności Zamojszczyzny podlegające mu oddziały przeprowadziły kilka akcji odwetowych na wsie zasiedlone przez kolonistów niemieckich. W październiku 1943 r. został komendantem Obwodu Hrubieszów AK, na którego terenie toczył walki z zagrażającymi ludności polskiej siłami UPA. W maju 1944 r. został mianowany komendantem Obwodu Włodzimierz Wołyński AK. W czerwcu tego roku, w czasie niemieckiej obławy w Puszczy Solskiej, był dwukrotnie ranny. Po zajęciu Lubelszczyzny przez Armię Czerwoną kontynuował działalność jako komendant Obwodu Hrubieszów. 19 sierpnia 1944 r. jego oddział uwolnił kilkunastu żołnierzy AK z hrubieszowskiego więzienia. W marcu 1945 r. objął funkcję inspektora Inspektoratu Rejonowego Delegatury Sił Zbrojnych, a w czerwcu tego roku szefa sztabu i zastępcy komendanta Okręgu Lublin DSZ. Po utworzeniu Zrzeszenia WiN od września 1945 r. był szefem Inspektoratu Zamojskiego. 21 stycznia 1946 r. został aresztowany przez UB i po ciężkim śledztwie, podczas którego był torturowany, zasiadł na ławie oskarżonych w procesie I Zarządu Głównego WiN. 3 lutego 1947 r. skazano go na karę śmierci, którą Bierut zamienił na dożywotnie więzienie. 22 lutego, na mocy amnestii, zmniejszono ją do lat 15. Po amnestii w 1956 r. wyszedł na wolność. Od połowy lat 60. należał do założycieli antykomunistycznej organizacji konspiracyjnej znanej później jako Ruch. Był łącznikiem między młodymi działaczami a kombatantami AK i WiN. Aresztowany 21 czerwca 1970 r. został oskarżony o „usiłowanie obalenia ustroju przemocą” i przygotowania do podpalenia Muzeum Lenina w Poroninie. W procesie przywódców Ruchu skazano go na 4,5 roku więzienia. Na wolność wyszedł w sierpniu 1974 r. Angażował się w kolejne działania opozycyjne. W 1977 r. włączył się w działalność Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. W 1980 r. uczestniczył w tworzeniu struktur „Solidarności”. Po wprowadzeniu stanu wojennego został zatrzymany na kilka godzin. W 1982 r. wyjechał do USA, gdzie współpracował z prasą polonijną, m.in. z „Głosem Polskim” i „Nowym Dziennikiem”. Do Polski powrócił w 1990 r. Zmarł 18 października 1996 r., został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. Płk Marian Gołębiewski został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy (1943) i Krzyżem komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1994). Źródło: encysol.pl

Źródło: prawy.pl

Sonda

Wczytywanie sondy...

Polecane

Wczytywanie komentarzy...
Przejdź na stronę główną