Swego Ojca w Niebie ma pokolenie JP II

22 października 2016 roku minęło 38 lat od momentu, gdy na Placu św. Piotra, podczas Mszy inaugurującej pontyfikat Jana Pawła II, padły słowa, które zapamiętał świat:  „Nie lękajcie się. Otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi !” W ten sposób największy z Polaków otworzył nowy rozdział historii świata. Od kiedy papież ogłoszony został błogosławionym, a potem świętym, w Kościele katolickim data 22 października 1978 roku wspominana jest szczególnie uroczyście. Warto w tym momencie zapytać: co zostało w naszej pamięci po pontyfikacie największego z Polaków? Czy jego nauka przeniknęła w do naszej świadomości oraz do życia społecznego? Szukając odpowiedzi, sięgnąłem do badań. Interesujący jest rozkład odpowiedzi na zadane przez CBOS w 2010 roku pytanie: „Co konkretnego kojarzy się Panu/Pani z Janem Pawłem II? Okazuje się, że ponad połowa (55%) osób, które mają wspomnienia związane z Janem Pawłem II, nosi w pamięci głównie wydarzenia, sytuacje i obrazy (pielgrzymki, zamach na jego życie, dialogi z młodzieżą, gest całowania ziemi itp.). 19% zaś pamięta cechy papieża (dobroć, ciepło, serdeczność, skupienie itd.). Natomiast tylko 17% nosi w pamięci słowa i wyrażenia, które padły z jego ust (głównie są to hasła i wypowiedzi z pielgrzymek). Zaznaczam: jest to 17% z 64% ogółu społeczeństwa! Jednocześnie inne badanie (z roku 2015) pokazuje, że jeśli chodzi o ocenę wpływu papieża na nasze życie, mamy o sobie dosyć dobre mniemanie. 70% badanych twierdzi, że zna treść nauki papieskiej a 68% uważa, że kieruje się w życiu jego wskazaniami. To jak to jest? Zaledwie kilkanaście procent Polaków ma konkretne skojarzenia z nauczaniem papieża, a aż ponad dwie trzecie uważa się za dobrze zorientowanych w jego nauce i mniema, iż żyje według niej?! Muszę przyznać, że ten dysonans z jednej strony zaskakuje, ale z drugiej jakoś nie dziwi. Niestety mamy tendencję do idealizowania własnego związku z dziedzictwem świętego papieża. Wydaje nam się, że kilka sentymentalnych wspomnień i haseł wystarczy, by uznać się za jego duchowych spadkobierców. Najlepszym dowodem na to są losy „pokolenia JP II”. Jest to pokolenie ludzi, którzy wchodzili w dorosłość w czasie pontyfikatu Papieża Polaka. Ponieważ pontyfikat trwał 28 lat, w rzeczywistości do pokolenia JP II należy kilka pokoleń Polaków (nie tylko katolików), połączonych pragnieniem realizacji wartości reprezentowanych i propagowanych przez Jana Pawła II. Największą popularność określenie to zdobyło w Polsce po śmierci Jana Pawła II. Miliony wówczas płakały i przeżywały autentyczne duchowe przebudzenie. Czuło się w tym obietnicę uzdrowienia Polski w duchu papieskich ideałów. Pokolenie JP II miało zmienić tak wiele –w kulturze, życiu społecznym, w polityce… Jak szybko jednak ideał sięgnął bruku! Tymczasem jesteśmy głęboko podzieleni, zaś o samym pojęciu pamięta się coraz mniej. Daleki jednak jestem od popadania w pesymizm. W naszym kraju dzieje się sporo dobrego i nasz Wielki Rodak zapewne byłby z nas w dużym stopniu zadowolony. Jednak w jednym wciąż nawalamy: nie potrafimy „pięknie się różnić”, a o to Karol Wojtyła nas nieustannie prosił. Starał się nas jednać, gdy był miedzy nami, a teraz o to samo zapewne zanosi błagania przed tronem Najwyższego. Zastanawiam się co z tym jego pragnieniem mogę zrobić i ja. Usiłuję z kulturą prowadzić spory, wspieram pozytywne projekty, szukam tego co łączy, a nie dzieli, gdy trzeba staram się bić we własną, a nie cudzą pierś. Może to moja cegiełka, by modlitwom ukochanego papieża stała się zadość. Zobowiązuje mnie do tego pamięć tamtych wielkich dni – 28 lat z Janem Pawłem II a potem miliony łez, zniczów i modlitw po jego odejściu. Podobnie czyni spora część moich koleżanek i kolegów, dlatego wciąż wierzę, że „swego ojca w niebie ma pokolenie JP II”. Antoni Szymański