Satanizm w muzyce - zagrożenie, które ignorujesz
/
Różne idee, często złe i szkodliwe, można propagować rożnymi metodami. Najskuteczniejszymi metodami propagandy są te metody, które kojarzą się odbiorcom pozytywnie – z przyjemnościami, rozrywką, zabawą. Dlatego o wiele skuteczniejsza jest propaganda w popkulturze niż propaganda uprawiana poprzez demonstracje, ulotki czy przemówienia.
Jednym właśnie z takich skutecznych kanałów propagowania określonych idei jest muzyka. Współczesną muzykę popularną w celach propagandowych wykorzystuje niezwykle skutecznie lewica (środowiska neonazistowskie, lewackie, anarchistyczne, antyfaszystowskie). Podobnie biznes wykorzystuje muzykę do promocji swoich produktów, osoby zaburzone seksualnie do promowania swoich szkodliwych dla zdrowia zachowań seksualnych, oraz nowe ruchy religijne do promocji swojego światopoglądu. Na przykład w Polsce neopoganie doskonale wykorzystują muzykę do promocji swoich wierzeń. Podobnie instrumentem promocji satanizmu jest muzyka.
Temat promocji satanizmu i demoralizowania młodych odbiorców przez treści zawarte w muzyce popularnej przybliżyła polskim czytelnikom książka wydana w ramach Biblioteki Miesięcznika Egzorcysta, pod tytułem „Czego słuchasz? Diabelska Propaganda". Praca będącej zbiorem artykułów Grzegorza Kasjaniuka, wieloletniego dziennikarza muzycznego, który parę lat temu nawrócił się i dziś swoją znajomość rynku muzycznego wykorzystuje do przestrzegania przez zagrożeniami ze strony pop kultury.
Żyjemy w czasach, gdy wiele osób jest uzależnionych od przyjemności, jaką niesie słuchanie ulubionej muzyki (fani, by czerpać satysfakcję z muzycznej formy są w stanie ignorować przesłanie zawarte w utworach). Dodatkowo współczesna popkultura promuje: tolerancję wobec antychrześcijańskiego przesłania we współczesnej muzyce, porno-schematy w kulturze popularnej, uprzedmiotowienie kobiet i rozpustę seksualną.
We współczesnej popkulturze „warstwa poetycka utworu nie zawsze musi być zrozumiała czy jednoznaczna, dlatego kluczem do pełnej interpretacji – zwłaszcza we współczesnych czasach cywilizacji obrazkowej – jest sugestywność klipu".
Na kartach pracy Grzegorza Kasjaniuka czytelnicy znajdą informacje o związkach z satanizmem lidera zespołu Mercyful Fate i kapłana Kościoła Szatana Kinga Diamonda. Grzegorz Kasjaniuk w swojej pracy przybliżył zespoły wyrażające pogardę dla katolicyzmu (takie jak Deep Purple), opisał coroczne festiwale, na których występują kapele, jego zdaniem, promujące okultyzm i satanizm (w tym festiwale muzyczne Castle Party w Bolkowie, gdzie w miejscowym Kościele katolickim urządzane są koncerty artystów tworzących sztukę sprzeczną z katolicyzmem), oraz znanego reżysera Davida Lyncha promującego medytację transcendentalną.
W książce przybliżone są też postacie artystów, zdaniem autora, promujących m.in. ateizm (takich jak: Nick Cave), gnozę (Tuomas Holopainen z zespołu Nightwish), wyrażających nienawiść do katolicyzmu (Liam Gallagher wokalista zespołu Beady Eye, David Bowie), przejściowo nawróconych (Alice Cooper), grających wspólne koncerty z satanistami pomimo deklaracji nawrócenia (David Mustaine twórca zespołu Megadeth, Dan Spitz były muzyk zespołu Anthrax, Nicko McBrain perkusista grupy Iron Maiden. David Ellefson basista Megadeth, Kirk Windstein z zespołu Crowbar), deklarujących nawrócenie i śpiewających satanistyczne piosenki (Tom Araya wokalista i basista grupy Slayer), promujących okultyzm (Katy Perry, Kesha, Lady Gaga, zespół Faith No More), wypromowanych w dzieciństwie a po osiągnięciu pełnoletności promujących rozpustę seksualną (Miley Cyrus, Bridgit Mendler, Justin Timberlake, Christina Aguilera, Britney Spears, Beyoncé).
Grzegorz Kasjaniuk w swej pracy skrytykował też zjawisko ''white metal'' czyli zespołów grających muzykę metalową z rzekomo chrześcijańskim przesłaniem, najczęściej protestanckim i zdecydowanie antykatolickim, albo zespołów udających chrześcijan, by czerpać z tego profity na rynku muzycznym w USA. Dla autora pracy scena white metal służy w rzeczywistości do promocji satanistycznego metalu - zespoły white metal grają na wspólnych koncertach z satanistami.
Na łamach pracy Grzegorza Kasjaniuka czytelnicy znajdą też wspomnienia autora o jego pracy w branży muzycznej, wspomnienia o festiwalu w Jarocinie (gdzie władze PRL promowały muzykę metalową, uznając ja za bezpieczniejszą dla komunistycznego reżimu - bo antykatolicka i nienawołująca do walki z władzą), informacje o polskich zespołach i artystach promujących satanizm.
Książka Grzegorza Kasjaniuka to cenny, bo nieczęsty, głos w ważnej sprawie treści zawartych w popkulturze (w dziedzinie systematycznie zaniedbanej przez środowiska katolickie i prawicowe). Można żałować tylko tego, że nie ma komu napisać pracy o lewicowej propagandzie w współczesnej popkulturze, związkach artystów z lewicą i o tym, jak popkultura jest wykorzystywana przez lewicę w walce politycznej.
Fot. bolkow.pl
Źródło: prawy.pl
