Wielkim problemem Polaków jest brak samoorganizacji, planowania i konsekwencji w działaniu. Polacy pomimo, że Bóg im sprzyja - mają własne państwo, jedno narodowe i mono religijne, możliwość (od ponad dwu dekad) samo decydowania o swoim losie, - to lenią się i pozwalają by obcy nimi pomiatali i ich wykorzystywali. Warto więc przypomnieć jak dzięki samoorganizacji, planowaniu i konsekwencji w działaniu syjoniści stworzyli przed II wojną światową podwaliny pod stworzenie państwa Izrael (z jednej strony by Polakom uświadomić jak mogą zadbać o swoje interesy, a z drugiej jak zorganizowana mniejszość może ich własnego państwa pozbawić, tak jak się to stało w wypadku Palestyńczyków). W XIX wieku w Europie eksplodował nacjonalizm i Żydzi zapragnęli mieć swoją siedzibę narodową. Rozwojowi syjonizmu (czyli nacjonalizmu żydowskiego) sprzyjały, powszechnie akceptowane ideologie darwinizmu społecznego, rasizmu, imperializmu i kolonializmu. Syjoniści wpadli na pomysł osiedlenia się w Palestynie, tak jak innym imperialistom, nie było dla nich problemem, że Palestyna ma już swoich mieszkańców, dla Żydów ich los nie miał znaczenia (tak jak los mieszkańców Afryki czy Azji dla europejskiego kolonializmu). Globalną organizacją żydowskich nacjonalistów była Organizacja Syjonistyczna. Miała ona od 1901 roku finansowany ze zbiórek publicznych Fundusz Narodowy Izraela, który kupował ziemie w Palestynie. Od 1920 istniał też fundusz Organizacji Syjonistycznej finansujący duże inwestycje w Palestynie finansowany przez bogatych Żydów. Kiedy w wyniku pierwszej wojny światowej Wielka Brytania zdobyła władze w Palestynie, władze brytyjskie za reprezentacje Żydów na terytorium swojego mandatu uznały (działająca od 1918 do 1921) Komisje Syjonistyczną, przekształconą po kilku latach w Egzekutywę Syjonistyczną. Egzekutywa Syjonistyczna, będąca reprezentacją Światowej Organizacji Syjonistycznej, zgodnie z mandatem Ligii Narodów (poprzedniczki ONZ) uznawana była za samorząd żydowski, miała swoje resortowe departamenty, czyli administracje niezbędna do wykonywania funkcji państwowych. Aktywność żydowskich imigrantów, którzy zalewali Palestynę wywołała konflikty z Arabami. Od 1926 roku rozpoczęła się wzajemna przemoc między oboma społecznościami. W 1935 roku Arabowie zaczęli w Palestynie tworzyć swoje partie. Rozpoczęty w 1936 roku trzyletni strajk Arabów sparaliżował gospodarkę Palestyńską. W 1936 roku rozpoczęło się powstanie arabskie, obie strony konfliktu niszczyły swoje zakłady przemysłowe i pola uprawne. Przed samą wojną Żydzi i Arabowie walczyli nie tylko z sobą ale i z Brytyjczykami. Po pierwszej wojnie światowej brytyjskiemu okupantowi udało się w Palestynie skutecznie odbudować rolnictwo, zlikwidować głód i epidemie. Do 1927 w Palestynie używano funta egipskiego, funta palestyńskiego (walut związanych z funtem brytyjskim). Dzięki liberalnym przepisom gospodarka palestyńska dynamicznie się rozwijała, była jednak podzielona na odseparowaną od siebie gospodarkę żydowską i arabską. Żydzi w Palestynie nie zatrudniali arabów ani nie kupowali arabskich towarów, byli samowystarczalni żywnościowo, zarabiali na eksporcie cytrusów. Bogaci żydowscy emigranci przywozili do Palestyny swoje zasoby i tworzyli nowe miejsca pracy tylko dla Żydów. Od 1924 do 1926 bogaci Żydzi stworzyli w Palestynie przemysł. Na podstawie nazistowskich przepisów Żydzi z Niemiec emigrujący do Palestyny nie mogli wywozić pieniędzy ani cennych ruchomości. Majątek niemieckich Żydów był licytowany, zysk był konfiskowany w 35%. Resztę majątku, Żydzi mogli wywieźć w postaci niemieckich towarów (doskonałej jakości, chętnie nabywanych w Palestynie). Z tej możliwości skorzystało 20.000 niemieckich Żydów. Syjoniści byli przeciwni masowej imigracji do Palestyny. Zbyt duża ilość żydowskich imigrantów, mogła zdaniem syjonistów doprowadzić do kryzysu w Palestynie, wyjazdów rozczarowanych Żydów do krajów pierwotnych, i kompromitacji projektu syjonistycznego. Syjonistów wspierała w tym Wielka Brytania wprowadzając w 1921 kwoty imigracyjne. Jan Bodakowski