70 lat temu w sowieckich kazamatach zmarł gen. Leopold Okulicki

0
0
0
/

historia_leopoldokulickiZmarł na atak serca czy został zamordowany? Ostatni komendant główny Armii Krajowej dokonał życia naznaczonego patriotyczną postawą i służbą Polsce w Wigilię Bożego Narodzenia – 24 grudnia 1946 r. Leopold Okulicki urodził się 12 listopada 1898 r. w Bratucicach koło Bochni w rodzinie chłopskiej. Od 1910 r. uczęszczał do bocheńskiego gimnazjum. W maju 1913 r. przystąpił w Bochni do miejscowego Związku Strzeleckiego i rozpoczął kursy podoficerskie zakończone egzaminem rok później. W październiku 1915 r. uciekł z domu i wstąpił do 3 Pułku Piechoty Legionów. Po tzw. kryzysie przysięgowym, w 1917 r., został wcielony do armii austriackiej. W sierpniu 1918 r. zdezerterował i w październiku tego roku wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej w Krakowie. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę rozpoczął służbę w wojsku, szybko uzyskując kolejne stopnie awansu. W 1925 ukończył studia w Wyższej Szkole Wojennej, w tym samym roku otrzymał przydział do Dowództwa Okręgu Korpusu w Grodnie. Od 1931 r. wykładał w Centrum Wyszkolenia Piechoty. W 1934 r. został mianowany szefem sztabu 13. Dywizji Piechoty, a w 1939 r. szefem Wydziału Sytuacyjnego w Sztabie Naczelnego Wodza. W czasie kampanii wrześniowej walczył w obronie Warszawy, a od października współtworzył Służbę Zwycięstwu Polski i Związek Walki Zbrojnej – Okręg „Łódź”. Zagrożony aresztowaniem, we wrześniu 1940 r. został oddelegowany do Komendy Głównej ZWZ do Warszawy. Miesiąc później mianowano go komendantem ZWZ we Lwowie. W styczniu 1941 r. został aresztowany przez NKWD i osadzony w moskiewskim więzieniu na Łubiance. Po podpisaniu układów między rządem gen. Władysława Sikorskiego i rządem Związku Radzieckiego odzyskał wolność. Pełnił funkcję szefa sztabu Armii Polskiej na terenie ZSRR oraz dowódcy 7 Dywizji Piechoty. We wrześniu 1943 r. został przeniesiony do Londynu. W maju 1944 r., jako cichociemny wrócił do kraju, gdzie został zastępcą szefa sztabu Komendy Głównej AK. W związku z pełnieniem funkcji w nowej organizacji „Nie”, po wybuchu powstania warszawskiego pozostał w konspiracji, pełniąc przejściowo obowiązki szefa sztabu KG AK. Po jego upadku opuścił miasto wraz z ludnością cywilną i objął szefostwo sztabu KG AK z siedzibą w Częstochowie. 19 stycznia 1945 r. gen. Okulicki wydał rozkaz o rozwiązaniu AK i zwalniający żołnierzy z przysięgi, polecając jednocześnie kadrze dowódczej pozostanie w konspiracji oraz zabezpieczenie broni i sprzętu. W marcu tego samego roku został podstępnie aresztowany przez NKWD wraz z 15 innymi przywódcami AK i Państwa Podziemnego i wywieziony do Moskwy. Oskarżony o „działalność wywrotową przeciwko Armii Czerwonej”, 21 czerwca 1945 r. został skazany w tzw. procesie szesnastu na 10 lat więzienia. Po 1945 r. jego los pozostawał nieznany. W odpowiedzi na noty dyplomatyczne rządów Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych w sprawie oskarżonych władze ZSRR ogłosiły, że Leopold Okulicki zmarł w więzieniu na Łubiance 24 grudnia 1946 r. na skutek „ataku serca i paraliżu”, a jego zwłoki zostały spalone. Adam Bień oraz Antoni Pajdak, również oskarżeni w „procesie szesnastu”, stwierdzili, że Okulicki został zamordowany – obaj mieli słyszeć, jak w Wigilię 1946 r. został wyprowadzony z celi nr 62 na egzekucję. Symboliczna mogiła ostatniego dowódcy Armii Krajowej znajduje się na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, przy pomniku „Gloria Victis”.

Źródło: prawy.pl

Sonda

Wczytywanie sondy...

Polecane

Wczytywanie komentarzy...
Przejdź na stronę główną