W odrodzonej Polsce hasło „Ratujmy dzieci” brzmiało potężnie jak dzwon. Z potrzeby serca budowano ochronki, bursy, schroniska i najzwyczajniej dach nad głową Pod dachem zaś spotykała się czułość z poczuciem bezpieczeństwa, a zarazem świadomość, że jeśli nasza Ojczyzna ma być silna, spełnić swą misję dziejową i dźwignąć potrzaskaną Europę, to wychowanie patriotyczne „od dziecięctwa” musi być całkowite oraz konsekwentne.
Streszczało się ono z w znanym powiedzeniu Jędrzeja Śniadeckiego, jakże aktualnym nawet w naszych czasach. „Należy uczynić człowieka szczęśliwym i do wykonania swych powinności gotowym” – przypominał on bowiem żarliwie.
„Szczęśliwym” – w dalekim od rozbuchanego egoizmu i materializmu znaczeniu, gdzie pomaganie, dawanie, dzielenie się, ofiarowywanie, radość wspólnego przebywania oraz każda chwila życia ofiarowana Ojczyźnie nie jest frazesem.
W czas Bożego Narodzenia wysiłki wkładane wychowanie patriotyczne dziatwy były priorytetem, a wyimaginowane niesnaski i raniące zadawnienia potrafił wymrozić solidnie mróz.
Żadne chińskie ozdóbki wieszane na choince czy sumieniu nie były w stanie przyćmić czasu spędzonego z dzieckiem na uczeniu go kolęd, objaśnianiu wielkich polskich tradycji związanych z Bożym Narodzeniem.
Nawet jeśli obok było rodziców czy dziadków, którzy by kolęd dziatwę nauczyli, to kuzynostwo czy po prostu dobrzy ludzie ratowali dzieci przed samotnością, chcąc je do serca przytulić i kolędę z nimi zaśpiewać. A wspólnie zaśpiewana pierwsza zwrotka czasem była początkiem więzi na całe życie…
W województwie wołyńskim na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych minionego wieku ku wieczorowi chylił się dzień Bożego Narodzenia.
W Dubnie, w ochronce im. Piłsudskiego dzieci śpiewały o tej porze „Lulajże, Jezuniu…”. W Beresteczku – w Schronisku im. Stanisława Żółkiewskiego – „Anioł pasterzom mówił”. W Kowlu – w Schronisku Polskim dla Dziewcząt, prowadzonym przez Wydział Powiatowy Sejmiku – „Bóg się rodzi ,moc truchleje”, a w Krzemieńcu, w Ochronce dla Dzieci Wyznania Rzymskokatolickiego – „Cichą noc”. Prowadzona przez towarzystwo Dobroczynne w Łucku Bursa dla Chłopców i Sierociniec „Trościanek” Sióstr Misjonarek w Równem, jak i tamtejsza Stacja Opieki nad Matką i Dzieckiem oraz Bursa dla Ubogich przy Polskiej Macierzy Szkolnej, Bursa we Włodzimierzu Wołyńskim oraz w Ostrogu rozbrzmiewała wzruszonymi głosami, niosącymi słowa polskich, tradycyjnych kolęd hen, aż do niebios.
Ratujmy pełne teksty kolęd przed zapomnieniem, a dzieci polskie przed samotnością.
Tyle bowiem w nas człowieczeństwa, ile daliśmy siebie dzieciom.
Marta Cywińska
WSZYSTKIE PRAWA DO TEKSTU ZASTRZEŻONE. Możesz udostępniać tekst w serwisach społecznościowych, ale zabronione jest kopiowanie tekstu w części lub całości przez inne redakcje i serwisy internetowe bez zgody redakcji pod groźbą kary i może być ścigane prawnie.
Soroka
27 grudnia 2016 at 15:07
No właśnie! Co nadaje największego sensu życia człowieka na tym świecie? Oczywiście zbawienie, ale na tej drodze najważniejszym czynnikiem jest miłość do dzieci, wszystkich dzieci.
Marta Cywińska
27 grudnia 2016 at 15:33
…i serdecznie zgadzam się z Soroką 🙂 Bezwarunkowa miłość do dziecka czyni silniejszym dorosłego, a kto raz skrzywdził dziecko, skrzywdził je po wielokroć.
Codreanu
27 grudnia 2016 at 16:50
Dlaczego te wspaniałe czasy zniknęły???? Dzisiaj ludzie koncentrują się na nienawiści, i to wobec bliźnich, zamiast wobec wrogów…
Marta Cywińska
27 grudnia 2016 at 17:01
Do Codreanu: Nawet w czasach ostatecznym mamy jeszcze szansę. Są dziś ludzie, dla których bycie „z dzieckiem” i „dla dziecka” – w różnym sensie jest jak oddychanie, dla innych – zrobienie nawet małej szczeliny w egoizmie jest potężnym wysiłkiem. A swoją drogą czuję potrzebę przypominania czasów działań dobroczynnych prowadzonych bez rozgłosu, z serca.