Alojzy Bełza urodził się 14 lutego 1900 r. w Schodnicy pod Lwowem. Po ukończeniu szkoły ludowej uczęszczał do szkoły technicznej, z zawodu był elektrotechnikiem. W 1917 r. uciekł z domu, by dołączyć do Legionów. Został przyjęty do batalionu szkolnego w Bolechowie na Dolnym Śląsku.
W lutym 1918 r. jego oddział został rozbrojony przez Austriaków, a on sam trafił do obozu internowania na Węgrzech. Wcielony do 110 pułku piechoty walczył na froncie włoskim. Do Polski powrócił w składzie Armii Hallera.
W wojnie polsko-bolszewickiej walczył w składzie 18 Dywizji Kralička-Krajowskiego. Kilka razy ranny, brał udział w walkach z konnicą Buddionnego i w bitwie warszawskiej. W 1921 r. został odznaczony Krzyżem Walecznych. W okresie międzywojennym mieszkał kolejno w Lesku, Sanoku i Wielopolu.
Po wybuchu II wojny światowej działał w konspiracji niepodległościowej Polskiej Organizacji Zbrojnej jako referent organizacyjny na terenie powiatu sanockiego. W 1942 r. znalazł się w organizacji „Miecz i Pług”, następnie w Armii Krajowej.
Od maja 1943 r. stał na czele Placówki AK w Zagórzu w ramach Komendy Obwodu Sanok. Od 1944 r. był adiutantem dowódcy oddziału OP-23 w Zgrupowaniu „Południe” płk. Adama Winogrodzkiego. Prowadził działalność dywersyjną i sabotażową. Latem 1944 r. wziął udział w akcji „Burza”.
Po wejściu Armii Czerwonej mieszkał w Wielopolu. Zagrożony aresztowaniem przez UB, chcąc uniknąć represji, w październiku 1944 r. zgłosił się do służby w wojsku.
Aresztowany 1 lipca 1946 r. przez Informację Wojskową, przeszedł ciężkie śledztwo. Rok później Okręgowy Sąd Wojskowy w Warszawie skazał go na karę śmierci, zamienioną na 15 lat więzienia.
Był więziony na warszawskim Mokotowie, a potem w Centralnym Więzieniu Karnym we Wronkach. Zaliczony do grupy więźniów antypaństwowych „A”, karę odbywał w szczególnie ciężkich warunkach. Na wolność wyszedł w 1956 r.
Alojzy Bełza zmarł 6 grudnia 1976 r. w Wielopolu. Pochowany został na Nowym Cmentarzu w Zagórzu.
Źródło: stankiewicze.com