W czasie niemieckiej okupacji był kapelanem Armii Krajowej, współpracował z Radą Główną Opiekuńczą, ratował Żydów, za co został później odznaczony medalem „Sprawiedliwy wśród narodów świata”. Po wojnie był szykanowany przez komunistów. Aleksander Oberc urodził się 29 marca 1910 r. w Jaśle. Po ukończeniu miejscowej szkoły powszechnej i gimnazjum podjął studia wyższe na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, które ukończył ze stopniem magistra teologii. Święcenia kapłańskie przyjął w 1934 r. Pracował jako wikariusz i katecheta kolejno w Zimnej Wodzie, w Złoczowie, a następnie od 1938 r. w Hodownicy koło Lwowa. Później na własną prośbę został przeniesiony do Żółkwi. Prócz obowiązków duszpasterskich był kapelanem Armii Krajowej i współpracował z Radą Główną Opiekuńczą. Brał udział w ratowaniu Żydów, za co został później odznaczony medalem „Sprawiedliwy wśród narodów świata”. 1944 r. przybył do Jasła, gdzie został na krótko aresztowany przez gestapo. W styczniu 1945 r. wyjechał na Śląsk. Był pierwszym polskim kapłanem w Bytomiu-Rozbarku. Po kapitulacji Niemiec wyjechał do Wrocławia. Od września 1945 r. przebywał w Opolu, gdzie został dyrektorem miejscowego „Caritasu”. Po przejęciu „Caritasu przez państwo komunistyczne władze zaproponowały mu objęcie stanowiska jego dyrektora. Odmowa stała się powodem trwających kilka lat prześladowań. W marcu 1953 r. ks. Oberc został zatrzymany i przewieziony do siedziby UB w Warszawie. Zaproponowano mu stanowisko administratora diecezji opolskiej, a gdy odmówił, zobowiązano go do zgłaszania się w Warszawie na każde wezwanie UB. Od 1956 r. na stałe żył i pracował we Wrocławiu, pełnił różne funkcje w tamtejszej kurii. Udzielał się w duszpasterstwach: akademickim, głuchych i niewidomych oraz rodzin. Od 1967 r. był proboszczem parafii św. Michała Archanioła we Wrocławiu-Muchoborze Wielkim. Ks. Aleksander Oberc zmarł 2 stycznia 1992 r. Został pochowany na cmentarzu parafialnym św. Wawrzyńca we Wrocławiu. Źródło: katolicy1844.republika.pl