Stefan Michnik skazał go na śmierć

0
0
0
/

pomnikzamordowanychoficerowOficer Wojska Polskiego, uczestnik kampanii wrześniowej, wywieziony na Syberię w 1940 r. cudem uniknął śmierci. Walczył w armii Andersa, a potem w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, po wojnie powrócił do kraju. Aresztowany przez bezpiekę w 1951 r., stał się jedną z ofiar pokazowego procesu w sprawie tzw. spisku w wojsku. Zefiryn Machalla urodził się 1 sierpnia 1915 r. we Wrześni w Wielkopolsce. Po I wojnie światowej przeprowadził się wraz z rodziną do Poznania. Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego, maturę zdał w 1934 r. Przeszedł kurs dla podchorążych rezerwy w 57. pp i ukończył go z pierwszą lokatą. Wojskową edukację kontynuował w Szkole Podchorążych Piechoty w Komorowie-Ostrowi Mazowieckiej. Podczas kampanii wrześniowej dowodził jedną z kompanii 5. Pułku Strzelców Podhalańskich wchodzącego w skład Armii „Kraków”. Brał udział w wielu kluczowych bitwach, m.in. pod Myślenicami i Niepołomicami. Po rozwiązaniu pułku podjął próbę przedostania się przez Węgry do Francji. Przy przekraczaniu granicy został zatrzymany przez sowietów i przekazany NKWD. Początkowo osadzony w więzieniu w Przemyślu, we wrześniu 1940 r. trafił wraz z transportem do Starobielska. Cudem uniknął tragicznego losu innych polskich oficerów i trafił do obozu pracy pod Archangielskiem. W sierpniu 1941 r., na mocy układu Sikorski-Majski, został zwolniony i po wielu perypetiach dostał się do tworzonej przez gen. Andersa armii, gdzie był zastępcą szefa sztabu. Wkrótce potem znalazł się w szeregach Armii Polskiej na Środkowym Wschodzie, skąd został wysłany do Wyższej Szkoły Wojennej w Wielkiej Brytanii. Po ukończeniu kursu w grudniu 1943 r. skierowano go do 1. Korpusu Polskiego jako oficera operacyjnego sztabu. W lutym 1945 r. awansował na stanowisko szefa Sztabu Naczelnego Wodza. Po zakończeniu wojny przez pewien czas pozostawał na emigracji. Po powrocie do kraju w 1947 r. został skierowany do Oddziału II Sztabu Generalnego WP na stanowisko referenta w biurze studiów. W kwietniu 1950 r. został niespodziewanie wydalony z szeregów wojska jako „politycznie niepewny”. Przeprowadził się wówczas do Krakowa, pracował w Nowej Hucie. Aresztowany przez bezpiekę w maju 1951 r., znalazł się w grupie kilkunastu oficerów sądzonych w tzw. procesie Tatara-Utnika-Nowickiego. Później rozpoczęto jego własne śledztwo, podczas którego był torturowany, dzięki czemu wymuszono na nim przyznanie się do winy. Proces był utajniony, w czasie rozprawy odmówiono mu prawa do obrońcy. W składzie sędziowskim zasiadł m.in. 23-letni ppor. Stefan Michnik. 29 listopada 1951 r. mjr Machalla został skazany na karę śmierci. Po ogłoszeniu wyroku odwołał swoje zeznania jako wymuszone za pomocą tortur, co dla komunistycznego sądu nie miało jednak żadnego znaczenia. 10 stycznia 1952 r. został zamordowany w więzieniu mokotowskim. Miejsce jego pochówku pozostaje nieznane. Symboliczny grób znajduje się w Kwaterze „na Łączce” na Cmentarzu Powązkowskim. Mjr Zefiryn Machalla był odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi. Źródło: Tadeusz Swat, „...Przed Bogiem i historią”. Księga ofiar komunistycznego reżimu w Polsce lat 1944–1956. Mazowsze, Warszawa 2003

Źródło: prawy.pl

Sonda

Wczytywanie sondy...

Polecane

Wczytywanie komentarzy...
Przejdź na stronę główną