Należał do najwybitniejszych duszpasterzy i działaczy narodowych okresu międzywojennego, mocno wpisując się w historię Górnego Śląska. Odegrał znaczącą rolę przy powstawaniu obecnej archidiecezji katowickiej. Zginął męczeńską śmiercią w obozie koncentracyjnym w Dachau. Emil Szramek urodził się 29 września 1887 r. w Tworkowie na Śląsku. Ukończył miejscową szkołę elementarną, następnie uczył się w gimnazjum w Raciborzu. W latach 1907-1910 studiował teologię na Uniwersytecie Wrocławskim. Święcenia kapłańskie przyjął w 1911 r. Pracę duszpasterską rozpoczął w Bytomiu–Miechowicach. W 1912 r. przeniesiony został do Tychów, gdzie pracował u boku słynnego duszpasterza i działacza społeczno-religijnego, ks. Jana Kapicy. W ten sposób pogłębił zainteresowania folklorem i historią Śląska. W 1918 r. był jednym z założycieli Towarzystwa Oświaty im. św. Jacka w Katowicach. Jednocześnie został redaktorem kwartalnika społeczno-oświatowego „Głosy znad Odry”, na którego łamach bronił naturalnego prawa Górnoślązaków do języka polskiego, zwyczajów i tradycji. Publikował także na łamach „Gościa Niedzielnego”. W latach 1916-1923 pracował na placówkach w Zaborzu i Mikołowie. W czasie plebiscytu na Górnym Śląsku włączył się intensywnie w działalność propolską. Po utworzeniu Administracji Apostolskiej dla Górnego Śląska w 1922 r. został powołany na stanowisko kanclerza kurii Administracji Apostolskiej, odpowiadał też za budowę katedry katowickiej. Od 1926 r. był proboszczem w parafii Najświętszej Marii Panny w Katowicach. W 1927 r. został wybrany prezesem Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku. Równocześnie redagował „Roczniki Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku”. Był jednym z inicjatorów założenia w Katowicach Biblioteki Śląskiej, a następnie przewodniczącym Rady Muzealnej Muzeum Śląskiego w Katowicach. Należał do najwybitniejszych śląskich bibliofilów i koneserów sztuki, często uczestnicząc we wszystkich najważniejszych przedsięwzięciach badawczych na Śląsku. Organizował wieczory dyskusyjne, wygłaszał odczyty. Był autorem około 200 prac naukowych, których zakres tematyczny obejmował historię Kościoła, historię sztuki, dzieje Śląska, ale również etnografię, socjologię i językoznawstwo. Owocem jego wieloletniej pracy stała się rozprawa „Śląsk jako problem socjologiczny” wydana w 1934 r., uważana za jego najwybitniejsze dzieło. Patriotyczna postawa ks. Szramka, działania repolonizacyjne, zasługi dla oświaty i kultury polskiej na Śląsku w okresie powstań i plebiscytu sprawiły, że znalazł się na listach proskrypcyjnych gestapo na długo przed wybuchem wojny. Od początku okupacji spotykały go represje ze strony Niemców. Zabroniono mu głosić polskich kazań, później zarządzono wysiedlenie, przeciw któremu złożył oficjalny protest do najwyższych władz III Rzeszy. Aresztowany w kwietniu 1940 r. przebywał kolejno w niemieckich obozach koncentracyjnych Dachau, Gusen, Mauthausen, i od grudnia 1940 r. ponownie w Dachau. W obozie nadal pełnił posługę duszpasterską, był niekwestionowanym liderem księży śląskich. Podnosił więźniów na duchu, głosił kazania, w których dawał wyraz nadziei na odrodzenie Polski. Zmarł 13 stycznia 1942 r. na izbie chorych, zmuszony do stania w gorączce pod strumieniem lodowatej wody. W 1999 r. papież Jan Paweł II ogłosił ks. Emila Szramka błogosławionym wśród 108 męczenników II wojny światowej. Dziś mija 75 lat od jego śmierci. Źródła: swietyjozef.kalisz.pl, biblia.wiara.pl