Niemcy gilotynowali narodowców

0
0
0
/

75 lat temu w berlińskim więzieniu zamordowano Antoniego Wolniewicza ps. „Znicz” i Józefata Sikorskiego, działaczy Narodowej Organizacji Bojowej, będącej największą organizacją konspiracyjną obozu narodowego na terenach wcielonych do Rzeszy. Obaj zostali straceni tego samego dnia przez ścięcie na gilotynie. Antoni Wolniewicz urodził się 17 stycznia 1911 r. Studiował prawo na Uniwersytecie Poznańskim. Na studiach zaangażował się w ruch narodowy, w latach 1936-37 był prezesem Młodzieży Wszechpolskiej, stał również na czele korporacji akademickiej „Legia”. Był szykanowany za działalność polityczną, m.in. wydalono go ze studiów i aresztowano za zbieranie składek na więźniów Berezy Kartuskiej. Znajdował się wśród władz poznańskiego Stronnictwa Narodowego, był komendantem paramilitarnej straży porządkowej SN oraz kierownikiem Wydziału Propagandy i Prasy Zarządu Wojewódzkiego SN. Pełnił również funkcję redaktora naczelnego organu prasowego Stronnictwa – „Polska Narodowa”. We wrześniu 1939 r. walczył jako oficer zwiadowczy 17. pułku artylerii. W listopadzie 1939 r. tworzył Komendę Dzielnicy Zachodniej SN oraz został pierwszym komendantem powołanej przez działaczy Stronnictwa Narodowej Organizacji Bojowej. Jej działalność objęła obszar Ziem Zachodnich wcielonych do Rzeszy, w tym głównie Wielkopolskę. Od grudnia 1939 r. jako prezes konspiracyjnego wielkopolskiego SN był odpowiedzialny za nawiązywanie kontaktów z innymi strukturami podziemia narodowego na ziemiach wcielonych do III Rzeszy oraz przejęcie nad nimi nadzoru. Działał pod pseudonimami „Marian”, „Znicz”, „Bałt” oraz „Mróz”. Zdradzony przez agenta gestapo, volksdeutscha Zenona Ciemniejewskiego (ps. Aleks), któremu udało się wejść w struktury NOB, został aresztowany w Warszawie w grudniu 1940 r. Józefat Sikorski urodził się 25 listopada 1905 r. w Kostrzynie. Po ukończeniu szkoły powszechnej w 1916 r. trafił do Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu. Od 1924 r. studiował na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. Od samego początku zaangażował się w działalność organizacji akademickich. W 1928 r. został prezesem korporacji „Posnania”, a rok później prezesem Poznańskiego Koła Międzykorporacyjnego. Wchodził też w skład zarządu Poznańskiego Komitetu Akademickiego. W 1929 r. przerwał studia i zatrudnił się w jednym z poznańskich banków, przekształconym w 1931 r. w Komunalną Kasę Oszczędności. Działał w Stronnictwie Narodowym, w 1931 r. podpisał się pod zbiorowym protestem społeczeństwa wielkopolskiego w „sprawie brzeskiej” dotyczącej aresztowania przywódców opozycji przez władze sanacyjne. Po klęsce kampanii wrześniowej zaangażował się w działalność konspiracyjną – w październiku 1939 r. został członkiem Zarządu Wojskowego SN, a w kwietniu 1940 r. wstąpił do Narodowej Organizacji Bojowej. Pełnił w niej funkcję doradcy ds. społecznych, a od października tego roku stał na czele Wydziału Spraw Gospodarczych. 12 grudnia 1940 r. został aresztowany i przebywał w kilku poznańskich więzieniach. 18 grudnia 1941 r. Trybunał Ludowy z Berlina na sesji wyjazdowej w Poznaniu skazał Antoniego Wolniewicza, Józefata Sikorskiego i ich siedmiu współpracowników na karę śmierci. Wyrok przez ścięcie na gilotynie wykonano 20 marca 1942 r. w berlińskim więzieniu Plötzensee. Zwłoki przekazano do Uniwersytetu w Berlinie dla celów naukowych. Na zdjęciu: od lewej Antoni Wolniewicz i Józefat Sikorski

Źródło: prawy.pl

Sonda

Wczytywanie sondy...

Polecane

Wczytywanie komentarzy...
Przejdź na stronę główną