24 marca 1832 r. rząd rosyjski wydał ukaz o karnym wcielaniu dzieci polskich do armii Imperium Rosyjskiego. W pierwszej kolejności zabierano dzieci emigrantów politycznych, uczestników powstania listopadowego. Chłopców kształconych w tzw. szkołach kantonistów w Imperium Rosyjskim na zawodowych wojskowych nazywano kantonistami. Były to głównie sieroty, dzieci żołnierzy i pochodzące z ubogich, niemających środków do życia rodzin. Tak jak innych poborowych zobowiązywano ich do odsłużenia w wojsku 25 lat (czas nauki w szkole nie był do tego okresu zaliczany), po czym byli demobilizowani. Zgodnie z poleceniem cara Mikołaja I z 23 marca 1831 r., dzieci osób biorących udział w powstaniu listopadowym miały być traktowane jako kantoniści i wcielane do specjalnych batalionów wojsk rosyjskich. Ukazem z 24 marca 1832 r. rząd rosyjski polecił oddać do specjalnych batalionów dziecięcych chłopców od 7 do 16 roku życia, w pierwszej kolejności dzieci emigrantów politycznych. Rosyjscy komisarze policyjni wzywali ludność do zgłaszania dzieci potrzebujących pomocy, które następnie były siłą odbierane rodzicom. W głąb Rosji na Syberię zapędzono kilka tysięcy słabych i głodnych chłopców, wielu z nich zmarło. Tych, którzy przetrwali, wychowano na żołnierzy rosyjskich. Kantoniści byli stale niedożywieni, oczekiwano od nich, że będą sami dbać o własne potrzeby, co w praktyce oznaczało zachętę do złodziejstwa. Chłopcy wcieleni do służby mieli zakaz kontaktowania się z rodziną. Pochodzących z podbitych narodów poddawano intensywnej rusyfikacji, karząc za używanie rodzimego języka. Źródło: Jerzy Wójcicki, Słowo Polskie, 2016 r. nr 5 (46) Na zdjęciu: Porwanie dzieci polskich przez żołnierzy rosyjskich na placu Zamkowym w Warszawie / autor nieznany