Edward Kemnitz – „antysemita” z ONR i Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata

0
0
0
/

Zmarły przed 15 laty Edward Kemnitz jest uosobieniem parszywego losu narodowców. Najpierw więziony przez sanację, później walczył z Niemcami, by po wojnie przesiedzieć 10 lat w ubeckich kazamatach. Zmuszony do emigracji z własnej ojczyzny, ten działacz ONR został dopiero doceniony przez… Żydów. Urodził się 10 października 1907 r. w Warszawie. W czasie I wojny światowej, kiedy jego ojciec jego jako poznaniak został internowany w Rosji, przebywał razem z matką w Berlinie. Po powrocie do Warszawy w 1921 r. uczył się w Gimnazjum im. Stanisława Kostki, w którym zdał maturę w 1926 r. W tym czasie wstąpił do tajnej organizacji - Pogotowia Patriotów Polskich. W 1926 r. rozpoczął studia prawnicze w Uniwersytecie Warszawskim, jednocześnie angażując się w działalność społeczno-polityczną. Działał w Młodzieży Wszechpolskiej, Bratniej Pomocy oraz korporacji akademickiej „Aquilonia”, stał na czele sekcji robotniczo-rzemieślniczej Obozu Wielkiej Polski rejonu Warszawa-Praga. W latach 1930-1932 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Piechoty w Zambrowie, a następnie jako plutonowy podchorąży w 10 pp. w Łowiczu. Od 1932 r. kontynuował edukację w elitarnej London School of Economics w Wielkiej Brytanii. Po powrocie do Warszawy w 1934 r. podjął pracę w Fabryce Wyrobów Ołowianych i Cynowych należącej do jego ojca. W tym samym czasie trafił w szeregi tajnej struktury politycznej ruchu narodowego - Organizacji Polskiej. Był jednym z założycieli Obozu Narodowo-Radykalnego, w którym pełnił funkcję kierownika organizacyjnego Wydziału Stołecznego. Na fali represji ze strony dyktatury sanacyjnej wraz z innymi działaczami został aresztowany w czerwcu 1934 r., a miesiąc później umieszczony w obozie w Berezie Kartuskiej. Po wyjściu na wolność we wrześniu tego samego roku powrócił do działalności w organizacjach narodowych, w tym w konspiracyjnym ONR. Jako współwłaściciel rodzinnej fabryki współfinansował działalność organizacji, został też członkiem zarządu spółki wydawniczej wydającej „ABC - Nowiny Codzienne”. W 1938 r. został radnym miasta stołecznego Warszawa dzielnicy Praga-Grochów. Podczas kampanii wrześniowej walczył w obronie twierdzy Modlin jako dowódca plutonu w stopniu podporucznika. Od grudnia 1939 r. działał w strukturach Związku Jaszczurczego oraz w komórce propagandy Grupy „Szańca”. We wrześniu 1942 r. wstąpił do nowo utworzonych Narodowych Sił Zbrojnych, jednocześnie uczestniczył w pracach Służby Cywilnej Narodu - konspiracyjnej organizacji cywilnej obozu narodowego. Wraz ze swoim ojcem działał w Radzie Pomocy Żydom „Żegota”, tajnej organizacji, której celem było niesienie pomocy materialnej, zapewnienie schronienia, środków do życia, fałszywych dokumentów itp., Żydom ukrywającym się poza gettem. Po klęsce powstania warszawskiego organizował w okolicznych miejscowościach sieć placówek, mających nieść pomoc ewakuowanym z Warszawy. W czasie okupacji sowieckiej pod pseudonimem „Szczeciński” kontynuował działalność podziemną, pełniąc od kwietnia 1945 r. funkcję komendanta Okręgu Pomorskiego NSZ. W lipcu 1945 r. został aresztowany przez poznańskie UB i osadzony w więzieniu. Dwa lata później wyszedł na wolność w związku z amnestią. W 1949 r. ponownie aresztowany, listopadzie 1951 r. skazano go na 10 lat więzienia. Karę odbywał w więzieniach na Mokotowie w Warszawie, we Wronkach i w Sztumie. Po wyjściu na wolność pracował jako nauczyciel języka angielskiego w szkole metodystów w Warszawie. Z powodu szykan ze strony bezpieki w 1964 r. wyemigrował do Kanady. W latach 1966-1967 wykładał historię i kulturę polską w Loyola College w Montrealu. Od 1966 pracował jako dyrektor biblioteki naukowej, najpierw w Loyola College, a od 1974 do 1977 na Uniwersytecie Concordia. Jednocześnie brał czynny udział w życiu społecznym Polonii kanadyjskiej, m.in. organizując kursy licealne dla młodzieży i działając w organizacjach polonijnych. W latach 1975-1977 był członkiem Zarządu Polskiego Instytutu Naukowego w Kanadzie. Za pomoc udzielaną Żydom podczas okupacji niemieckiej został w grudniu 1983 r. wraz z nieżyjącym już ojcem udekorowany przez Instytut Yad Vashem medalem i tytułem Sprawiedliwego Wśród Narodów Świata. W 2001 r. na wniosek ambasadora polskiego w Kanadzie został awansowany do stopnia podpułkownika. Edward Kemnitz zmarł 10 marca 2002 r. i został pochowany na cmentarzu Cote-Des-Neiges w Montrealu w „Kwaterze Zasłużonych” Polskiej Fundacji Społeczno-Kulturalnej. Był wielokrotnie odznaczany, m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi RP. Źródło: nsz.com.pl

Źródło: prawy.pl

Sonda

Wczytywanie sondy...

Polecane

Wczytywanie komentarzy...
Przejdź na stronę główną