Giertych był wodzem. Może tysiące ludzi, którzy przewinęli się przez starą Młodzież Wszechpolską nie chce tego pamiętać, patrząc na dzisiejszego mecenasa Donalda Tuska, ale tak było. Bezwzględnie sprytny, mówiąc o Żydach, mówił o „tym narodzie”, do kontrowersyjnych działań wysyłał swoich pretorianów nie sygnując akcji, nigdy nie podpisał się pod ruchem skinheads, chociaż przez lata bazował na witalności, energii i radykalności skinów (tysiące plakatów rozwieszanych przez wolontariuszy podczas kampanii LRP). Ten spryt został mu do dzisiaj, chociaż on sam przeprowadza właśnie test, którego wyniki będą zaskakujące. Ale o tym za chwilę. Mając kilkanaście lat wstąpiłem do Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego. Była to ekipa narodowców, którzy akurat nie lubili się szczególnie ze Stronnictwem Narodowym tzw. senioralnym (gdzie działali Giertychowie, ojciec i syn). Pamiętam wtedy ich lokal na ul. Kruczej. Tych wszystkich narodowych wariatów bredzących o spiskach żydowskich (nie żebym nie wierzył w spiski w historii dziejów, ale kto był na spotkaniach w SN, czy połączonego SND z SN „Ojczyzna” ten wie o czym mówię). „Giertychy” zawsze były ponad to i chociaż nigdy nie wyrzucono tzw. wariatów, nigdy też z ich tez nie czyniono głównej broni, co pokazywało m.in. wydawnictwo Norton zbliżone do tego środowiska. Kiedy Roman reaktywował MW (1989 r.) znalazło się tam wiele wybitnych osób. Była to alternatywa dla organizacji takich jak NOP Adama Gmurczyka czy dla nietrzeźwiejących skinów od Bolesława Tejkowskiego czy Janusza Bryczkowskiego. Kanapowe, ale też ideowe działania endeckie trwały aż do zabiegu, kiedy Roman wpadł na pomysł zamiany nazwy SND na LPR (nie zdążyłby z rejestracją nowej partii) i dzięki wsparciu i zaufaniu, jakie otrzymał od o. Tadeusza Rydzyka dostał się do wielkiej polityki. I tu zaczyna się największy zwrot w ocenia mecenasa znanego pod pseudonimem „koń”. Jako minister edukacji narodowej jego działania (zresztą słuszne) wzbudziły protesty wszystkich tych środowisk, z którymi Roman Giertych dzisiaj się brata. Żydzi uznawali go za antysemitę (ambasador Izraela w Warszawie David Peleg publicznie ogłosił w 2006 r., że będzie unikać kontaktów z Romanem Giertychem, a pomimo tego w 2013 ten sam Giertych został pełnomocnikiem Europejskiego Związku Żydów (European Jewish Association) do spraw uboju rytualnego. Krytykowany jako zło wcielone przez ludzi związanych z PO zostaje później adwokatem Radosława Sikorskiego czy Donalda Tuska. Zresztą, jego ostatnie wystąpienie w roli mecenasa Tuska, przewodniczącego Rady Europejskiej też jest znamienne, bo przecież Terry Davis, sekretarz generalny Rady Europy zbeształ Giertycha w 2006 r. za zwalczanie homoseksualizmu w edukacji. A jak Roman odcinał się od swoich korzeni? Każdy pamięta zapewne sławny wywiad kolegi Giertycha dla „Gazety Wyborczej”, gdzie już w 2006 r. powiedział, że „Dmowskiego do Ligi bym nie przyjął”. Później było już tylko gorzej. Obecnie Roman Giertych jest gwiazdą TVN, mecenasem gwiazd PO, a główna jego energia polega na walce w PiS i o. Tadeuszem Rydzykiem. Kiedyś Roman Giertych zapytał mnie w prywatnej rozmowie (a był to mniej więcej w 2008 roku), kiedy powinien wrócić do polityki. Odpowiedziałem, że osoba o tak „zajechanej” reputacji medialnej (chociaż dostawał baty wówczas często za odważne posunięcia jako minister edukacji) musi zejść ze sceny przynajmniej na dwa lata. Okazało się, że oczyszczanie wizerunku osoby znanej z haseł młodzieży „Giertych do wora, wór do jeziora” musiało potrwać dłużej. Jednak pamięć ludzka jest zawodna. Te same osoby ze środowisk liberalnych, które uważały Giertycha za faszystę numer jeden w Polsce patrzą na niego dzisiaj coraz częściej przychylnym okiem. To test, który Roman Giertych przeprowadza od lat, czyli badanie, ile wody musi upłynąć i co jeszcze musi zrobić, by ludzie zapomnieli o obrazie nacjonalisty z MEN. Co na to wszystko powiedziałby znany i zasłużony narodowiec, dziadek Romana, Jędrzej Giertych, możemy się tylko domyślać. Teodor Korzeniowski