Podczas okupacji był kurierem Komendy Głównej Armii Krajowej. Po wojnie opuścił kraj i osiadł w angielskiej strefie okupacyjnej Berlina, gdzie pełnił funkcję emisariusza, współpracując z szefem wywiadu II korpusu gen. Andersa rtm. Witoldem Pileckim. Za działalność konspiracyjną został skazany na śmierć i stracony 11 lutego 1949 r. w więzieniu mokotowskim.

Tadeusz Bejt urodził się 20 maja 1923 r. w Mąkolinie pod Płockiem w rodzinie ziemiańskiej. Mieszkał i do 12 roku życia edukował się w majątku Leksyn. Po przeprowadzce do Warszawy w 1935 r. został uczniem Gimnazjum Towarzystwa im. Jana Zamoyskiego w Warszawie. Po wybuchu II wojny światowej kontynuował naukę na tajnych kompletach w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego.

Podczas okupacji był kurierem Komendy Głównej Armii Krajowej. Na początku 1944 r. przeszedł szkolenie służb do zadań specjalnych i w kwietniu został wysłany jako kurier na Wołyń. Pozostawał w dyspozycji dowódcy 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK mjr. Tadeusza Sztumberk-Rychtera.

Po rozbrojeniu dywizji przez Sowietów w lipcu 1944 r. powrócił do Warszawy. Brał udział w powstaniu warszawskim w składzie zgrupowania „Radosław”. Po klęsce wyszedł ze stolicy z ludnością cywilną. Za służbę kurierską został odznaczony Krzyżem Walecznych.

W czerwcu 1945 r. został na krótko aresztowany przez UB. Dwa miesiące później opuścił nielegalnie kraj i przez Czechosłowację dotarł do Monachium a później Murnau. Przez pewien czas przebywał we włoskiej Ankonie. Ostatecznie osiadł w angielskiej strefie okupacyjnej Berlina, gdzie pełnił funkcję kuriera.

Współpracując z szefem wywiadu II korpusu gen. Andersa, rtm. Witoldem Pileckim, organizował punkty przerzutowe na granicy polsko-niemieckiej, a także przerzuty z kraju na Zachód osób ściganych przez służby bezpieczeństwa i rodzin pozostających za granicą wojskowych.

9 października 1948 r. został porwany ze swego mieszkania w Berlinie, w piżamie przewieziony do Warszawy i osadzony w więzieniu mokotowskim. W listopadzie 1948 Wojskowy Sąd Rejonowy pod przewodnictwem mjr. Józefa Badeckiego skazał go na karę śmierci.

Tadeusz Bejt został stracony 11 lutego 1949 r. w więzieniu mokotowskim.

W 1993 r. Wojskowy Sąd Okręgowy w Warszawie stwierdził, że Tadeuszowi Bejtowi przypisano czyny związane z działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego i uznał wyrok z 1948 r. za nieważny.

Jego grób symboliczny znajduje się na Cmentarzu Wojskowym w Kwaterze „na Łączce”.

Paweł Brojek
Źródło: Tadeusz Swat, „...Przed Bogiem i historią”. Księga ofiar komunistycznego reżimu w Polsce lat 1944–1956. Mazowsze, Warszawa 2003


© WSZYSTKIE PRAWA DO TEKSTU ZASTRZEŻONE. Możesz udostępniać tekst w serwisach społecznościowych, ale zabronione jest kopiowanie tekstu w części lub całości przez inne redakcje i serwisy internetowe bez zgody redakcji pod groźbą kary i może być ścigane prawnie.