Błogosławiony ks. Kazimierz Gostyński – opiekun młodzieży

Duszpasterz, pedagog i katecheta związany z Lublinem. W 1915 r. założył w mieście polskie gimnazjum im. Hetmana Jana Zamoyskiego. Stworzył system pomocy dla uczniów z uboższych rodzin, wspierał harcerstwo. Po wybuchu II wojny światowej prowadził dalej pracę działalność duszpasterską i patriotyczną, za co został zamordowany przez Niemców. Kazimierz Gostyński przyszedł na świat 8 kwietnia 1884 r. w Warszawie. Jego ojciec Władysław, jeden z założycieli Politechniki Warszawskiej i przemysłowiec, walczył w powstaniu styczniowym. Po ukończeniu prywatnego gimnazjum w 1904 r. wstąpił do Seminarium Duchownego w Lublinie. Święcenia kapłańskie przyjął cztery lata później. Po święceniach podjął dalsze studia na wydziale teologii moralnej uniwersytetu w Innsbrucku. W 1912 r. powrócił do Lublina, gdzie został rektorem kościoła św. Piotra, prefektem i nauczycielem łaciny w Gimnazjum im. Stanisława Staszica oraz wykładowcą w seminarium. Wspierał rozwój konspiracyjnego harcerstwa – szkoła, w której pracował, była jednym z jego najważniejszych ośrodków w Lublinie. W 1915 r. powołał Zrzeszenie Nauczycieli, którego celem było zakładanie polskich szkół. Angażując własne fundusze, utworzył wraz z nim Gimnazjum Męskie im. Hetmana Jana Zamoyskiego i został jego pierwszym dyrektorem. Działając społecznie, stworzył system pomocy dla uczniów z uboższych rodzin. Wspierał Towarzystwo Przyjaciół Uczącej się Młodzieży, fundował stypendia dla maturzystów. Był też prezesem Polskiej Macierzy Szkolnej w Lublinie. Za zasługi w 1922 r. otrzymał godność szambelana papieskiego, a w 1925 r. został mianowany kanonikiem gremialnym Kapituły Katedralnej Lubelskiej. Od 1933 r. kierował najpierw jako wicedyrektor, a następnie dyrektor Gimnazjum Biskupim, a w 1935 r. został rektorem kościoła Matki Bożej Zwycięskiej. Po wybuchu II wojny światowej prowadził dalej działalność duszpasterską i patriotyczną. W rocznicę Święta Niepodległości, 11 listopada 1939 r., odprawił mszę za Ojczyznę, wygłaszając jedno z całej serii porywających patriotycznych kazań. W połowie stycznia 1940 r. został aresztowany i uwięziony w więzieniu na Zamku Lubelskim, gdzie przebywał przez pół roku. Stamtąd przewieziono go do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen, a wiosną 1942 r. do Dachau. Uznany wkrótce za niezdolnego do pracy, trafił do tzw. transportu inwalidów. Zginął śmiercią męczeńską w komorze gazowej 6 maja 1942 r. W 1999 r. papież Jan Paweł II beatyfikował go w grupie 108 błogosławionych męczenników ofiar II wojny światowej.