Dziennikarz, publicysta, działacz narodowy, obrońca polskości na kresach zachodnich. Domagał się przyłączenia Pomorza i Śląska do macierzy. Szykany ze strony Niemców zmusiły go do opuszczenia Wolnego Miasta Gdańska, w którym żył i pracował. Antoni Chołoniewski przyszedł na świat 23 października 1872 r. w Kawsku na Ukrainie. Pochodził z zamożnej rodziny szlacheckiej. Majątek jego rodziny został skonfiskowany przez władze austriackie z powodu udziału ojca Ferdynanda w powstaniu węgierskim w 1848 r. Ukończył gimnazjum w Stryju, po czym w 1891 r. przeniósł się do Lwowa. Podjął pracę w redakcji „Przeglądu Lwowskiego”, a po trzech latach w redakcji „Dziennika Polskiego”. W gazecie objął dział kultury i spraw ogólnonarodowych, równocześnie był korespondentem petersburskiego „Kraju” i krakowskiego „Życia”. Od 1903 r. mieszkał w Krakowie, gdzie objął kierownictwo filii redakcji warszawskiego czasopisma „Świat”. Zajmował się wówczas publicystyką, w związku z czym odbył szereg podróży po terenie Pomorza. Występował w obronie polskości na terenach zaboru pruskiego. Poddawał ostrej krytyce polską arystokrację za marazm oraz zgodę na politykę zaborców. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę zamieszkał w Sopocie, a następnie przeprowadził się do Gdańska. W burzliwym okresie kształtowania się polskich granic wspierał wysiłki mające na celu przyłączenie tego miasta do Polski. Jego broszura „Gdańsk i Pomorze Gdańskie – uzasadnienie naszych praw do Bałtyku” została przetłumaczona na język francuski i rozkolportowana wśród uczestników paryskiej konferencji pokojowej. Jego praca dla sprawy polskiej naraziła go to na szykany ze strony senatu Wolnego Miasta Gdańska. Miał objąć redakcję „Dziennika Gdańskiego”, ale do tego nie doszło. Dodatkowo wiosną 1921 r. senat wydał decyzję o wydaleniu go z miasta. Przeniósł się do Bydgoszczy, gdzie nadal prowadził propolską działalność publicystyczną, piętnując politykę władz Wolnego Miasta Gdańska wobec Polaków. Pisywał na łamach założonego przez siebie pisma „Zmartwychwstanie”, w chadeckim „Dzienniku Bydgoskim” i „Dzienniku Poznańskim”. Przyczynił się także do założenia w Wąbrzeźnie Polskiego Instytutu Narodowego, który miał stać się ogniskiem myśli narodowej i wydawnictw, dotyczących Kresów zachodnich. W ostatnim roku życia redagował dwumiesięcznik „Biblioteka Pomorska”, poświęcony sztuce, nauce i literaturze oraz wiedzy o polskim Pomorzu. Antoni Chołoniewski zmarł 13 maja 1924 r. w Bydgoszczy po ciężkiej chorobie. Został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Nowofarnym. Był autorem setek artykułów oraz kilkunastu książek. Najgłośniejszym jego dziełem była synteza polskiej historii „Duch dziejów Polski”, która doczekała się czterech wydań oraz przekładów na różne języki. Źródło: gdanskstrefa.com