Podczas I wojny światowej jako kapelan na Węgrzech był duszpasterzem polskich żołnierzy i tamtejszej Polonii. W latach 30. w Łodzi wybudował klasztor i męskie gimnazjum oraz założył Zgromadzenie Sióstr Antonianek od Chrystusa Króla. W czasie wojny aresztowany i osadzony w Dachau, zginął śmiercią męczeńską w maju 1942 r. Jakub Pankiewicz przyszedł na świat 9 lipca 1882 r. w Nagórzanach koło Sanoka na Podkarpaciu, w wielodzietnej rodzinie rolniczej. Szkołę podstawową ukończył w rodzinnej miejscowości, do gimnazjum uczęszczał w Sanoku i we Lwowie. W 1900 r. wstąpił do prowincji bernardyńskiej zakonu Braci Mniejszych we Lwowie, przyjmując imię Anastazy. W latach 1903-1907 studiował filozofię i teologię w Krakowie i we Lwowie. W 1904 r. złożył śluby wieczyste, a dwa lata później otrzymał świecenia kapłańskie. Na pierwszą placówkę został skierowany do klasztoru w Wieliczce. W 1908 r. został mianowany magistrem nowicjatu we Włocławku. W 1912 r. został przeniesiony do Lwowa, gdzie był wychowawcą studiujących tam bernardyńskich kleryków. Rok później przybył do Krakowa i tam tymczasowo pełnił funkcję kapelana sióstr bernardynek. W 1914 r. przeniósł się do Dżurkowa koło Kołomyi, gdzie przez krótki czas był administratorem tamtejszej parafii. Po wybuchu I wojny światowej, jako kapelan trafił na tereny Węgier, gdzie pełnił obowiązki duszpasterza polskich żołnierzy oraz tamtejszej Polonii. Po wojnie został skierowany do Krakowa, gdzie w latach 1919-1930 był gwardianem macierzystego klasztoru. Przeprowadził wówczas kapitalny remont tamtejszego kościoła oraz umożliwił diecezji częstochowskiej budowę seminarium duchownego w Krakowie na przyklasztornym terenie. W tym czasie wyjeżdżał z rekolekcjami i misjami, m.in. do Łodzi i na teren Podlasia oraz kierował Trzecim Zakonem św. Franciszka w rejonie swojego klasztoru. Był również katechetą w Szkole Przemysłowej w Krakowie. W 1930 r. za zgodą zwierzchników nabył parcelę na przedmieściu Łodzi, na której dwa lata później erygowano dom zakonny. W latach 1932-1937 kierował budową klasztoru, szkoły oraz tymczasowego kościoła pw. św. Elżbiety. Szkoła, czyli prywatne gimnazjum męskie, miała służyć przede wszystkim ubogim dzieciom z rodzin katolickich. W 1937 r. powołał do życia Zgromadzenie Sióstr Antonianek od Chrystusa Króla, którego celem była pomoc w prowadzeniu i utrzymaniu gimnazjum oraz praca charytatywna wśród ubogich rodzin i samotnych matek. Po wybuchu II wojny światowej Niemcy wysiedlili zakonników z klasztoru w Łodzi, zamieniając obiekt sakralny na garaże i stajnie. O. Anastazy zamieszkał na terenie przykościelnym, wynajmując małe pomieszczenie w domu kierownika pobliskiego cmentarza. W kaplicy cmentarnej sprawował nabożeństwa oraz udzielał sakramentów. Po raz pierwszy aresztowany w kwietniu 1940 r., po przesłuchaniu i dwóch tygodniach przetrzymywania został zwolniony. Na początku października 1941 r., podczas masowych aresztowań księży na terenie Łodzi i okolic, został ponownie zatrzymany i wywieziony do obozu przejściowego w Konstantynowie Łódzkim, a następnie do obozu koncentracyjnego w Dachau. W maju 1942 r. został zaliczony przez lekarza obozowego do transportu inwalidów. W dniu wyjazdu 20 maja 1942 r., gdy pomagał jednemu ze współwięźniów wejść do auta, Niemcy zatrzasnęli drzwi, obcinając mu dłonie. Najprawdopodobniej zmarł z upływu krwi jeszcze przed zagazowaniem. W 1999 r. o. Anastazy Pankiewicz został ogłoszony przez Jana Pawła II błogosławionym w gronie 108 polskich męczenników II wojny światowej. Źródło: bernardyni.pl