Karol Sęk to jedna z piękniejszych kart patriotycznych. W wieku 16 lat zerwał godło z siedziby konsulatu niemieckiego, później uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W czasie niemieckiej okupacji żołnierz NOW i NSZ. W 1950 r. aresztowany przez UB, po brutalnym śledztwie został skazany na śmierć przez sędziego Stefana Michnika. Karol Sęk urodził się 21 października 1893 r. w Brwinowie w woj. mazowieckim. Uczęszczał do III Gimnazjum Rządowego w Warszawie. W 1909 r. zorganizował antyniemiecką manifestację w rocznicę strajku polskich dzieci we Wrześni, podczas której zerwał godło z siedziby konsulatu niemieckiego. Został za to wydalony ze szkoły i osadzony na 11 miesięcy w Cytadeli Warszawskiej. Po wyjściu na wolność uczył się w domu, pracę na kolei stracił na skutek interwencji carskiej policji politycznej. Przebywał na Ukrainie i na Kaukazie, gdzie imał się różnych zajęć. W 1914 r. powrócił do Warszawy. Na początku I wojny światowej został aresztowany przez Rosjan i uwięziony w więzieniu w Smoleńsku, a następnie wcielony do armii rosyjskiej. W Smoleńsku ukończył szkołę podoficerów artylerii. Po wybuchu rewolucji lutowej w 1917 r. wstąpił do II Korpusu Polskiego, w którym służył w brygadzie artylerii. W maju 1918 r. ranny w jednej z bitew, trafił do niewoli niemieckiej, z której zbiegł. Dołączył do nowo powstałej 4. Dywizji Strzelców Polskich, uczestniczył w bitwach z bolszewikami pod Odessą i Tyraspolem. W 1919 r. wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w walkach z Ukraińcami, a następnie w wojnie polsko-bolszewickiej, m.in. w składzie 1. Dywizji Litewsko-Białoruskiej. 15 sierpnia 1920 r. podczas bitwy pod Radzyminem w przełomowym momencie powstrzymał i zawrócił na stanowiska dwie kompanie uciekających żołnierzy. Za swą postawę na polu walki został odznaczony Krzyżem Walecznych. Od 1921 r. pracował w Powiatowej Komendzie Uzupełnień w Wilnie jako urzędnik ds. specjalnych. Od połowy lat 20. stał na czele ekspozytury Oddziału II Sztabu Generalnego WP w Wilnie. Jednocześnie rozpoczął studia na wydziale prawa Uniwersytetu Wileńskiego. W 1928 r. ukończył podchorążówkę rezerwy piechoty. W 1930 r. przeszedł w Warszawie specjalny kurs wywiadu i kontrwywiadu, od 1933 r. był szefem placówki wywiadowczej w Siedlcach. We wrześniu 1939 r. brał udział w walkach obronnych o Wilno i o Grodno. Trafił do niewoli sowieckiej, ale po kilku dniach uciekł z obozu jenieckiego. Podczas okupacji niemieckiej podjął działalność konspiracyjną, współorganizując tajne struktury IV Okręgu Tajnej Armii Polskiej na Podlasiu. Wraz z TAP przeszedł do Narodowej Organizacji Wojskowej. Od końca 1942 r. działał w komórce wywiadu i kontrwywiadu Okręgu XII Podlaskiego Narodowych Sił Zbrojnych. W kwietniu 1944 r. brał udział w zakończonej sukcesem akcji uwolnienia oficerów NSZ z więzienia w Siedlcach. Trzykrotnie aresztowany przez gestapo, ostatecznie trafił do obozu koncentracyjnego na Majdanku, z którego po kilku miesiącach został zwolniony. Po zajęciu Siedlec przez Armię Czerwoną, pod koniec 1944 r. został aresztowany przez NKWD i wywieziony do łagru w Stalinogorsku pod Smoleńskiem. Po powrocie do Polski w 1945 r. zaangażował się w konspirację antykomunistyczną. Od kwietnia 1946 r. pełnił funkcję komendanta Okręgu Podlaskiego Narodowego Zjednoczenia Wojskowego. W grudniu 1950 r. został aresztowany przez UB. Trafił do więzienia przy ul. 11 Listopada w Warszawie. Przeszedł ciężkie śledztwo, wielokrotnie podejmował głodówki, których celem było wymuszenie natychmiastowego zwolnienia albo natychmiastowej egzekucji. Spędził około 90 dni w karcerze. Sąd reprezentowany przez Stefana Michnika skazał go na karę śmierci. Wyrok wykonano 7 czerwca 1952 r. w więzieniu mokotowskim. W 1998 r. mjr Sęk został zrehabilitowany. Miejsce jego pochówku pozostaje nieznane. Symboliczny grób znajduje się na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, w kwaterze „Na Łączce”. Źródło: Mariusz Bechta, Leszek Żebrowski, NSZ na Podlasiu, Związek Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych, 1998 Fot.: nsz.com.pl