Spór o stosunek do rewolucji na Ukrainie sprawił, że wiele osób krytycznych wobec Ukraińców, zapałało irracjonalną miłością do Rosji, kreując państwo Putina, na alternatywę dla banderowców i Unii Europejskiej.

Jest to postawa całkowicie irracjonalna bo putinowska Rosja jak do tej pory współpracowała kosztem Polski z Unią Europejską. Przykładem tego jest gazociąg północny, który Rosja i Niemcy (decydujące o polityce UE) wspólnie wymyśliły i użytkują. Gazociąg ten skutecznie uniemożliwił wpływanie do polskich portów statków o dużym zanurzeniu, odbierając Polsce należne jej zyski. Straciły na tym polskie porty i koleje, zarobiły rosyjskie i niemieckie porty oraz firmy transportowe.

Nie jest też tajemnicą, że socjalistyczna formuła Unii Europejskiej, skutecznie niszcząca potencjał Polski, jest tworem sowieckich planistów, zrealizowanym przez europejską lewicę, świadomą lub nieświadomą bycia narzędziem sowieckim.

Władymir Bukowski w swojej pracy „Unia Sowiecka czy Związek Europejski” opisał jak 26 marca 1987 roku Michał Gorbaczow na posiedzeniu Biura Politycznego przedstawił koncepcje utworzenia „Wspólnego Europejskiego Domu”. Celem sowieckiego wsparcia dla integracji europejskiej było osłabienie wpływów USA w Europie. Europa wolna od wpływów amerykańskich miała stać się dla pogrążonego w kryzysie Związku Sowieckiego rezerwuarem nowoczesnej techniki niezbędnej dla odrodzenia ambicji imperialnych Moskwy.

Inicjatywę Gorbaczowa entuzjastycznie przyjął Wojciech Jaruzelski, a w Europie lewica, która wiedziała, że likwidacja kapitalizmu w Europie wymaga zlikwidowania go na całym kontynencie, a tylko w kilku krajach – które automatycznie przegrywały by konkurencje z tymi państwami które pozostały kapitalistyczne.

W porozumieniu z Moskwą inicjatorami pełnej integracji europejskiej stali się europejscy komuniści i socjaliści (zdarzało się, że świadomi współpracownicy sowieckiego wywiadu). Z pewnymi modyfikacja transformacja ustrojowa bloku wschodniego udała się znakomicie. Sowiecka bezpieka zachowała władze w Rosji, odbudowała imperialną pozycję, i skutecznie kontroluje sytuacje w swoich byłych koloniach.

W rozważaniach o Rosji nie można zapomnieć o tym, że putinowska Rosja dumna jest ze swej komunistycznej przeszłości. Rosja nie odcięła się od komunizmu, choćby poprzez uznanie siebie za ofiarę komunizmu. Komunistyczna przeszłość stała się różnorzędnym składnikiem tożsamości Rosji jak carat (który też miał ręce zbrukane krwią Polaków).

Jest to tym bardziej szokujące, że komunizm pochłonął dziesięć razy więcej ofiar niż nazizm. Terror nazistów trwał tylko pięć lat, a terror komunistyczny trwa prawie od stu (dziś w Korei Północnej, na Kubie, ale także i w pewnym stopniu w krajach Azji).

tekst i fot. Jan Bodakowski

© WSZYSTKIE PRAWA DO TEKSTU ZASTRZEŻONE. Możesz udostępniać tekst w serwisach społecznościowych, ale zabronione jest kopiowanie tekstu w części lub całości przez inne redakcje i serwisy internetowe bez zgody redakcji pod groźbą kary i może być ścigane prawnie.