W czasie I wojny światowej organizował pomoc materialną dla polskich jeńców z wojska carskiego. Był działaczem plebiscytowym oraz delegatem na konferencję pokojową w Paryżu. Zginął od śmiertelnego zastrzyku w KL Dachau. Stanisław Nowakowski urodził się 21 września 1889 r. w wielkopolskim Śremie w rodzinie szewca. Dzieciństwo i wczesną młodość spędził w Wielkopolsce. W 1910 r. zaczął pracę w redakcji „Dziennika Bydgoskiego”. W 1912 r. wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie pracował jako zecer i dziennikarz „Kuriera Katolickiego”. Rok później powrócił do kraju. Nawiązał współpracę z „Gazetą Olsztyńską”, w 1914 r. stał się faktycznym, choć nieoficjalnym redaktorem tego pisma. Po wybuchu I wojny światowej organizował pomoc materialną dla polskich jeńców z wojska carskiego. Kiedy w 1917 r. z ramienia poznańskiego Centralnego Komitetu Obywatelskiego powołano w Olsztynie tajny Komitet Obywatelski na Warmię i powiat morąski, był jedną z osób stojących na jego czele. Po przekształceniu komitetu w Polską Radę Ludową w listopadzie 1918 r. został jej sekretarzem i członkiem Wydziału Organizacyjnego. W marcu 1919 r. wybrany został do Miejskiej Rady w Olsztynie. W sierpniu tego roku doprowadził w Warszawie do zawiązania Warmińskiego Komitetu Plebiscytowego i został jego sekretarzem generalnym. Jesienią 1919 r. był jednym z ekspertów polskiej delegacji na konferencją pokojową w Paryżu. Latem 1920 r. osiadł w Bydgoszczy i rozpoczął pracę w organie prasowym Chrześcijańskiej Demokracji - „Dzienniku Bydgoskim”. W latach 1922–27 redagował i wydawał „Słowo Wielkopolskie”. W 1928 r. założył w Bydgoszczy Zrzeszenie Rodaków z Warmii i Mazur i Ziemi Malborskiej, na którego czele stał do 1931 r. W czasie II wojny światowej aresztowany w styczniu 1940 r. w Łodzi, był więziony w Bydgoszczy, skąd zesłano go do obozu w Sachsenhausen, a następnie do Dachau. Tam 24 czerwca 1942 r. został uśmiercony zastrzykiem. Był odznaczony Krzyżem Niepodległości. Po wojnie odsłonięto w Bydgoszczy upamiętniającą go tablicę. Źródło: ipsb.nina.gov.pl