65. rocznica śmierci prof. Władysława Konopczyńskiego - pomysłodawcy i pierwszego redaktora „Polskiego Słownika Biograficznego”

0
0
0
/

Wielka szkoda, że dziś szkolne podręczniki historii nie są autorstwa prof. Władysława Konopczyńskiego. Jest tak prawdopodobnie przez pokutujące do dziś, wymyślone jeszcze przez komunistyczne władze, jego „szowinistycznie obciążone” i „przepojone furią rasistowską” publikacje. Władysław Konopczyński urodził się 26 listopada 1880 r. w Warszawie w rodzinie inżyniera Ignacego Konopczyńskiego, uczestnika powstania styczniowego. Uczęszczał do Gimnazjum Górskiego i IV Gimnazjum w Warszawie, jednocześnie działał aktywnie w młodzieżowych kółkach politycznych i samokształceniowych. W latach 1899-1904 studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie historię na Uniwersytecie Lwowskim. Po obronie doktoratu pracował przez pewien czas jako nauczyciel historii VI Gimnazjum w Warszawie oraz prowadził wykłady w Towarzystwie Kursów Naukowych. W 1913 r. habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim i podjął tam pracę jako docent. W 1917 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w 1921 r. zwyczajnym. Objął wówczas Katedrę Historii Polski Nowożytnej i Najnowszej. W okresie międzywojennym zaangażował się politycznie po stronie endecji. Należał do Ligi Narodowej. Brał udział w rokowaniach pokojowych w Wersalu w 1919 r., występując w roli eksperta polskiego Biura Prac Kongresowych. W latach 1922–1927 pełnił mandat poselski z ramienia Związku Ludowo-Narodowego. Przez całe swe życie należał do wielu związków i towarzystw naukowych, m.in. do Polskiej Akademii Umiejętności oraz Polskiego Towarzystwa Historycznego, w którym pełnił przez pewien czas funkcje prezesa. Prowadził również działalność publicystyczną, na łamach m.in. „Trybuny Narodu” krytykował autorytarną politykę Józefa Piłsudskiego. W 1939 r. objął funkcję dziekana Wydziału Filozoficznego UJ, zachowując ją formalnie przez cały okres wojny. Podczas okupacji znalazł się w gronie pracowników Uniwersytetu Jagiellońskiego zatrzymanych w ramach „Sonderaktion Krakau”. Był więziony w Krakowie i Wrocławiu, ostatecznie trafił do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen, gdzie organizował wykłady i dyskusje naukowe. Po zwolnieniu w lutym 1940 r. brał udział w tajnym nauczaniu, wykładając historię nowożytną na Tajnym Uniwersytecie Jagiellońskim. Po wojnie powrócił do pracy na uniwersytecie. Oskarżany przez komunistyczne władze o „szowinistycznie obciążone” i „przepojone furią rasistowską” publikacje, w 1948 r. został odsunięty od wszelkich stanowisk organizacyjnych i naukowych. Ostatnie lata życia spędził w posiadłości w Młyniku koło Ojcowa, chorując na niewydolność serca. Tam też zmarł w nocy z 12 na 13 lipca 1952 r. Głównym przedmiotem badań prof. Konopczyńskiego były dzieje polityczne i ustrojowe Polski XVII i XVIII wieku. Był on założycielem i pierwszym redaktorem najpoważniejszego dzieła polskiej humanistyki – „Polskiego Słownika Biograficznego”. W jego dorobku znalazły się 62 monografie, niezliczone artykuły, wydawnictwa źródłowe z zakresu historii Polski, dziejów powszechnych, historii ustroju i kultury. Prof. Władysław Konopczyński uważany jest za współtwórcę tzw. nowej historycznej szkoły krakowskiej.  fot. NAC

Źródło: prawy.pl

Sonda

Wczytywanie sondy...

Polecane

Wczytywanie komentarzy...
Przejdź na stronę główną