Dorośli już jakoś to przełknęli - wiek XX stał się wiekiem dziecka – w domyśle: pajdokracji – to ich klęska, wszystko za swoje dzieci chcieli robić: sprzątać, decydować, wynosić śmierci, ustawiać ich polityczne kariery i poglądy.

Nadmiernie ciućkanie się tylko wzmocniło szyderstwo ze strony dorastających dzieci, które z jednej strony okazały się niesamodzielne wskutek wyręczania, z drugiej – szybko przejęły władzę jak Król Maciuś Pierwszy i starych pognały, gdzie pieprz rośnie, tytoń i babka lancetowata,byleby do młodości się nie wtrącali Aż ciarki mnie przechodzą na samą myśl, gdy słucham tych bezbrzeżnie smutnych opowieści dorosłych, co wedle własnego mniemania mieli dobre intencje, a rzeczywistość rozsypała się na drobny piasek.

Wiek XXI – a przynajmniej jego pierwsze dwudziestolecie - miał szanse wejść do historii jako wiek wychowania patriotycznego na przekór neobolszewickim i formom zła organicznego. Tąpnęło niestety komunikowanie się międzypokoleniowe - bo nie jestem taka pewna,czy liczne wpisy na Facebooku i mejlowe przerzucanie się się frazesami można nazwać umiejętnością prowadzenia rozmowy.

Tym bardziej w tym neosurrealistycznym absurdzie doceniam Tych, z którymi mogę się serdecznie porozumiewać, a bez względu na moment dziejowy okazują mi dobroć i serce. Z niektórymi nawet jestem w stałym kontakcie od ponad czterdziestu kilku lat – niezmiennie.