Helena Jamontt, działaczka harcerska i akademicka, z wykształcenia prawnik, w czasie wojny należała do założonej przez radykalnych narodowców konspiracyjnej Konfederacji Narodu. Organizowała szeroko zakrojoną pomoc dla jeńców i więźniów obozów koncentracyjnych. Poległa jako łączniczka w powstaniu warszawskim. Helena Jamontt urodziła się 22 maja 1914 r. w Warszawie, w rodzinie sędziego Sądu Najwyższego, profesora prawa karnego na Wolnej Wszechnicy Polskiej. W 1932 r. ukończyła gimnazjum humanistyczne i wstąpiła na Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Studiowała też filozofię i socjologię. Należała do 6 Warszawskiej Żeńskiej Drużyny Harcerskiej. Podczas studiów brała czynny udział w życiu akademickim. Działała w kole prawników, socjologów, Polskiej Macierzy Szkolnej, w katolickiej organizacji „Pomoc Bliźniemu”. Należała do Ruchu Narodowo-Radykalnego „Falanga”. W czasie okupacji była członkiem wywodzącej się z tego środowiska konspiracyjnej organizacji Konfederacja Narodu, a po scaleniu - Armii Krajowej. Z początkiem 1940 r. zorganizowała skuteczną pomoc dla przetrzymywanych w więzieniach na Pawiaku i na Szucha. W latach 1942–1944 była współorganizatorką i przewodniczącą Międzyorganizacyjnego Porozumienia Pomocy Więźniom. Organizacja ta wysyłała masowo paczki więźniom Pawiaka, Oświęcimia, Majdanka i do innych więzień i obozów. Miała szeroko rozbudowany wywiad więzienny, opiekowała się zbiegłymi, ukrywającymi się, wysiedlonymi. Helena Jamontt współpracowała z Delegaturą Rządu na Kraj i różnymi placówkami opieki społecznej. Brała udział w akcji pomocy i ratowania dzieci żydowskich oraz współdziałała bezpośrednio w kilku akcjach odbijania więźniów. Po wybuchu powstania warszawskiego była łączniczką AK w Zgrupowaniu „Radosław”. Zginęła 21 sierpnia 1944 r. na Starówce w czasie pełnienia służby. Źródło: ipsb.nina.gov.p, fot. ogrodywspomnien.pl