W felietonie „Wojna, czy walka o pokój?" opublikowanym na łamach tygodnika „Polska Niepodległa" Stanisław Michalkiewicz wyjaśnił, czym różni się wojna od misji pokojowej i jakie są konsekwencje pacyfistycznych urojeń. Swój tekst publicysta rozpoczął stwierdzeniem, że gdy dziennikarze obecnej opozycji nie wiedzą jak mają opisywać rzeczywistość, to zabiegają o instrukcje WSI. Według Stanisława Michalkiewicza dziś wojen wojnami się oficjalnie nie nazywa, za to konflikty zbrojne nazywa się operacjami pokojowymi i misjami stabilizacyjnymi – dzieje się tak bo „w odróżnieniu od wojny, którą można albo wygrać, albo przegrać, operacji pokojowych, czy misji stabilizacyjnych ani wygrać ani przegrać nie można. To jest właśnie jedna z przyczyn rosnącej popularności tych form walki o pokój, bo pozwalają one Umiłowanym Przywódcom na uniknięcie odpowiedzi na kłopotliwe pytania, czy państwo wojujące wygrało wojnę, czy przegrało". Patologia jest tym bardziej wielka, że jak zauważa Stanisław Michalkiewicz, w 2013 prezydent Komorowski podpisał traktat zakazujący kary śmierci w czasie wojny, co oznacza, że „żołnierze mogliby nieprzyjaciół co najwyżej chwytać żywcem i dlatego trudno dziwić się przedstawicielom totalnej opozycji, którzy krytykują dokonanie przez MON zakupu karabinów". Jednak i PiS, zdaniem Stanisława Michalkiewicza, dostosowuje się do pacyfistycznej patologii – MON „zakupił 6 milionów sztuk ślepej amunicji w zakładach Mesko (...) wojsko jest wyposażone w ślepą amunicję, to hałasu jest tak samo dużo, jak przy amunicji ostrej, ale straty w ludziach gwałtownie spadają. Dzięki temu operacje pokojowe czy misje stabilizacyjne, z natury rzeczy humanitarne, jeszcze bardziej zyskują na humanitaryzmie – i o to właśnie chodzi. Nie na tym bowiem polega sztuka, by przy pierwszej nadarzającej się okazji zarobić kulkę, tylko, żeby walcząc o pokój, spokojnie doczekać emerytury, która – jak wiadomo – jest najważniejszym celem życia człowieka". Jan Bodakowski