W swoim artykule „Zdychanie srebrnego ekranu” opublikowanym na stronach tygodnika „Do Rzeczy” Rafał Ziemkiewicz ujawnił, że „telewizja się kończy, (…) jej wpływ na ludzi się zmniejsza, a telewizyjny rynek topnieje jak góra lodowa, (…) czasy, gdy ten, kto na owym rynku dominował, mógł regulować nastroje, sympatie i poglądy mas z łatwością przypominającą programowanie pralki automatycznej, nigdy już nie wrócą, (…) widownia telewizji nie tylko bardzo zmalała, ale bardzo się zestarzała”.

Zdaniem Rafała Ziemkiewicza „przed telewizorami pozostały tylko „żelazne elektoraty”, które oczekują po telewizji zaspokojenia ich potrzeb emocjonalnych, czyli – scusate – napierdalania wrogów równo z trawą, demaskowania ich, poniżania, robienia sobie z nich jaj i przekonywania przekonanych oraz utwierdzania utwierdzonych w poczuciu jedynej słuszności. To zupełnie inaczej, niż kiedyś, kiedy potęga telewizji na tym właśnie się zasadzała, że oddziaływała ona na widza niepolitycznego – pozakorowo, niewerbalne, budząc w nim nieodparte skojarzenia i warunkując odruchy”. Dziś, zdaniem Rafała Ziemkiewicza, pogląd na świat młodych kształtuje internet. I jest to wyzwanie dla propagandzistów, bo internet rządzi się innymi prawami. Profesjonalne produkcja mają „podobną liczbę odtworzeń, albo i mniej, niż sepleniąca panienka nagrywająca z pozoru zupełnie porypane i bezsensowne nawijki albo czynności komórką, na tle gołej ściany i przy najprostszym oświetleniu”. Komentując profesjonalny polskojęzyczny serial dla młodzieży wyświetlany w internecie, Rafał Ziemkiewicz stwierdził, „że bardzo młodzi ludzie, którzy wcielili się w główne role, niewątpliwie amatorzy, grają lepiej, niż zdecydowana większość zawodowych aktorów z tzw. telenowel, emitowanych przez główne stacje TV”. Co świadczy, że w internecie naprawdę wybierają zdolnych ludzi a nie znajomych jak w telewizji – i, że w internecie wygrywa wolny rynek. Jan Bodakowski