- Odstępstwa w zachowaniu dzieci i młodzieży są skutkiem rodzicielskiej sprzeczności w wydawaniu zakazów i nakazów, cofania wydanych poleceń, nadmiernej egzaltacji czy nawet… - pisze Marta Cywińska.

W pierwszych dniach wojny bomba uderzyła w dom moich dziadków. Po latach podczas odnajdywania wspomnień i choćby szczątkowych śladów jego obecności dziwnym trafem odnalazła się też książka „Szczęśliwy chłopiec” Ludwiki Czarskiej, przez laty przechowywana w domowej bibliotece zniszczonego domu. Była ona jedną z najpiękniejszych książek mojego dzieciństwa.

Tytułowy bohater odnalezionej książki – Kocio ma najlepsze maniery i wychowany jest w fundamentalnym świecie wartości. Autorka idealizuje go tak bardzo – i podkreślam to z czułością, bez pretensji – jak tylko może idealizować swoje dziecko kochająca bezwarunkowo matka lub kobieta, która nie może mieć dzieci, a usilnie pragnęłaby przysposobić obce dziecko jako własne:

Kocio jest bardzo drobny i wszyscy przypuszczają dlatego, że ma dopiero siedem lat. Mimo to jednak Kocio jest mądry jak dorosły człowiek. Tak przynajmniej uważają wszyscy wokoło, i babusia, i niania, i Lala, i monsieur Diro, i Mik-mik.

Kocio ma w sobie nieprzebrane pokłady dobra, umie i chce się dzielić. Jest czuły dla swej chorej siostrzyczki (rzadki opis tak głębokiej siostrzano-braterskiej więzi w literaturze polskiej),szanuje swych bliskich i domowych nauczycieli. Aspiruje do pięknie niemożliwego przykładu dziecka wychowanego w miłości bezwarunkowej, w pełnej kochającej rodzinie, w świecie moralnych fundamentów dających poczucie bezpieczeństwa zarówno dorosłym, jak i dzieciom.

Po lekturze „Szczęśliwego chłopca” wracam do lektury tragiczno-teoretycznej. W dwa lata później w warszawskich księgarniach pojawiło się dzieło Kazimierza Dąbrowskiego „Nerwowość dzieci i młodzieży” – szybko wykupione przez coraz bardziej zaniepokojonych rodziców oraz nauczycieli.

W dziele tym zadziwiają liczne przypadki dzieci i młodzieży ze skłonnością do dramatyzowania dla osiągnięcia zachcianek, do nadmiernego entuzjazmu i nawracających depresji, dokonujących „zemsty na sobie samych”, wręcz cyklicznego samoudręczenia.

Nie mniej liczne wydają się tu przypadki uciekających z domu, dzieci tyranizujących swoich własnych rodziców – w tym dwunastoletniego M., jedynaka, który dla „(…) wywołania niepokoju matki o siebie, zdobycia jej pieszczot, podpudrował się i podmalował sobie oczy „na chorego”.

Dąbrowski podkreśla dobitnie, że te i inne odstępstwa w zachowaniu dzieci i młodzieży są skutkiem rodzicielskiej sprzeczności w wydawaniu zakazów i nakazów, cofania wydanych poleceń, nadmiernej egzaltacji czy nawet…

Eksplorując literaturę piękną oraz pedagogiczno-psychologiczną szukam odpowiedzi, w którym momencie zaczął się – często za przyzwoleniem społecznym – proces krzywdzenia dzieci przez własnych rodziców.

Swego czasu Kaja Godek opisała dwa pozornie różne przypadki dzieci „w służbie ideologii gender”: Ryland Whittington, biologicznej dziewczynki, która w dzieciństwie zaczęła sięgać po chłopięce zabawki i ubrania. Rodzice przemianowali ją – wskutek rad „specjalistów” na chłopca i za to jeszcze otrzymali nagrodę środowisk LGTB! Ryland Whittington jest prawie w wieku „szczęśliwego chłopca” – Kocia. Co stanie się z Ryland za dziesięć – piętnaście lat? Jaką cenę zapłaci za niszczycielską decyzję rodziców?

Kaja Godek podaje też przykład Davida Reimera, znanego jako John/Joan, któremu w wyniku nieudanego obrzezania postanowiono zmienić płeć na żeńską. Jako nastolatka/nastolatek dowidział/a się, że urodził/a się jako chłopiec i podjął próbę – po interwencji chirurgicznej – powrotu do swojej właściwej płci. Próg dorosłości przekroczył targany nieustającym niepokojem i skłonnościami do depresji. Ożenił się, przysposobił trójkę dzieci swej żony i w wieku trzydziestu ośmiu lat popełnił samobójstwo.

Jakie dziecko jest w stanie – również w dorosłości – udźwignąć brzemię błędów popełnionych przez rodziców? Jacy rodzice - krzywdziciele mają pełną świadomość, co uczynili własnym dzieciom?

Marta Cywińska

© WSZYSTKIE PRAWA DO TEKSTU ZASTRZEŻONE. Możesz udostępniać tekst w serwisach społecznościowych, ale zabronione jest kopiowanie tekstu w części lub całości przez inne redakcje i serwisy internetowe bez zgody redakcji pod groźbą kary i może być ścigane prawnie.