Medytacje ewangeliczne z dnia 24 październik, wtorek, Łk 12,35-38 Jezus powiedział do swoich uczniów: Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie! A wy [bądźcie] podobni do ludzi, oczekujących swego pana, kiedy z uczty weselnej powróci, aby mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i zakołacze. Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie. Zaprawdę, powiadam wam: Przepasze się i każe im zasiąść do stołu, a obchodząc będzie im usługiwał. Czy o drugiej, czy o trzeciej straży przyjdzie, szczęśliwi oni, gdy ich tak zastanie. Wiele naszego wysiłku koncentruje się na tym, by zorganizować sobie życie w ten sposób, aby czuć się w tym świecie dobrze. Komfort nawet ten emocjonalny,czy uczuciowy jednak w większości naszych dni to luksus. Wcale nie mówimy o nieszczęśliwym życiu z powodu braku tego komfortu, ale o takim szczególnym, a jednocześnie odczuwanym pragnieniu "zagnieżdżenia" się w tym życiu. Nasza egzystencja polega na oczekiwaniu, a im szybciej zdamy sobie sprawę z tego, że nie samo oczekiwanie jest naszym centrum życia, ale cel którego wyczekujemy, tym szybciej zaczniemy szukać celu, który jest naszym realnym szczęściem. Można spędzić życie na oszukiwaniu stanu oczekiwania, ale to strata czasu i tylko pogłębia stan frustracji. Frustracja pojawia się bowiem wtedy, gdy człowiek czuje, że się nie rozwija. Można to w sobie zagłuszać na różne sposoby, ale to nic nie daje. A zatem, naturą naszego życia jest oczekiwanie. To jest bycie w drodze, na końcu której jest nieskończone dobro. Jeśli odkrywamy, że jedynym celem ostatecznym naszego życia jest zjednoczenie z Bogiem, to oczekiwanie jest stanem szczęśliwym. Jeśli obieramy sobie za cel jakiegoś bożka, to choćbyśmy zagłuszali w sobie wszystko, co nieprzyjemne, nasze życie, które jest oczekiwaniem, staje się męczarnią. Szkoda czasu na bożki, skoro Bóg jest jedynym, prawdziwym celem ostatecznym.