Medytacje ewangeliczne z dnia 1 listopada, Środa, 1 J 3,1-3 Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi: i rzeczywiście nimi jesteśmy. Świat zaś dlatego nas nie zna, że nie poznał Jego. Umiłowani, obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze się nie ujawniło, czym będziemy. Wiemy, że gdy się objawi, będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jakim jest. Każdy zaś, kto pokłada w Nim tę nadzieję, uświęca się, podobnie jak On jest święty.   Gdy Bóg nazywa coś, od razu pokazuje prawdę o tym, co nazywa. Jeśli o nas mówi dzieci Boże, Jego dzieci, to taka jest nasza natura. Nie ma innej. A zatem każdy, kto odwraca się od Boga, kto nie przyjmuje tej prawdy o swej naturze, działa niejako przeciwko niej, krzywdząc siebie samego. Bóg jest delikatny, nie pragnie żadnych rozwiązań, których my nie chcielibyśmy pragnąć. Bo miłość właśnie na tym polega, na spotkaniu się pragnień osób, które istnieją i są dla siebie nawzajem błogosławieństwem. Grzech spowodował, że nie chcemy tego tak widzieć, że pragnienia w nas wykrzywiają się, robią się pokrętne, obierają cel nienaturalny dla nas. Męczymy się wtedy my sami, zamęczamy tych, którzy są wokół nas. A natura nasza jest prosta. Jesteśmy dziećmi Boga. Dziecko to osoba najbardziej ukochana, zaopiekowana. Oczywiście w chwilach cierpienia ciężko to odczuwać, ale Bóg obiecuje, że  doczesnych cierpień  po prostu nawet nie da się porównać z przyszłą chwałą! A jak Bóg mówi, to jest rzeczywiście tak, jak mówi, bo nie ma w Nim sprzeczności. Bóg wie, że cierpimy, dlatego tak wiele razy Chrystus powtarza słowo: wytrwajcie. To nie jest łatwe, ale nie jest niemożliwe. Bóg jest Ojcem, jedynym któremu można całkowicie zaufać. Żaden ziemski rodzić nie jest nasza pewnością, bo żaden człowiek nie może być pewnym oparciem dla drugiego człowieka. Ale Bóg tak. Wystarczy wytrwać, życie jest chwilą przecież, a chwała Boża w której każda córka i syn Boga ma się odrodzić jest wiecznością. Chwili z wiecznością nie da się porównać w żaden sposób.